Benicasim 3

Doodgemoedereerd stappen we het lege restaurant binnen en nemen plaats op ons favoriete plekje voor twee personen.

Maar voordat we iets kunnen bestellen, ontdekt Ali een minuscuul klein briefje dat onder het peper- en zoutstel verstopt blijkt te zitten. Op het briefje staan getallen en een soort gekrabbel, wat op een naam moet lijken. Kennelijk is juist deze plaats al besproken. Als we opstaan, om een andere plek te zoeken, blijken op alle tafels een dergelijk kladje te liggen. Bij navraag aan de bar blijkt dat we, in deze camping “cantina”, hadden moeten reserveren. Gelukkig wordt ons nog een plaats aan de zijkant van het etablissement gegund, zodat we, onder geschreeuw van half dronken Engelsen, van onze Fish and Chips met witte wijn, kunnen genieten.

Het is donker als we met een gevulde maag de terugweg aanvaarden en we een vreemd uitgedoste camper ontdekken. Het blijken, van dichtbij, duizenden lichtjes te zijn die uit een soort verstraler komen.

De volgende ochtend worden we wakker van het kraken van de camper, ten teken dat de zon al op is. Het belooft een mooie dag te worden.

Ook de overburen zijn zojuist ontwaakt en laten hun “Tarzan” even zijn behoefte, naast hun camper, doen om vervolgens weer in de warme camper te verdwijnen. Gelukkig blijft de bloeiende strelitzia verschoond van deze ongewenste douche.

Onze behoeftes doen we meestal op en in de eigen vrolijke vierkante meter, dat vervolgens leidt (lijdt) tot dit bijna dagelijks terugkerend ritueel.

Benicasim 2

Vandaag gaan we voor de eerste keer verkassen, dus zitten we om 9 uur er helemaal klaar voor. Na het ontbijt besluiten we ook hier maar koffie te gaan drinken. Carlo, onze Spaanse stroom af- en aansluiter van het elektrisch rijdt ontelbare keren langs, maar maakt geen enkele keer aanstalten om ons af te sluiten.

(helemaal rechts achteraan)

“Laten we dan ook hier maar een broodje eten”, stelt hoofd voeding voor. Het is inmiddels half één. Op een gegeven moment melden zich een stel Belgen, die vragen of wij morgen vertrekken. Weten zij misschien meer dan dat wij weten? Het wordt twee uur en ten einde raad meld ik mij maar eens bij de receptie. “Ja hoor, ze hebben aangegeven dat ze vandaag vertrekken dus moeten ze voor 5 uur weg zijn”, krijg ik te horen. “Maar hoe kom ik erachter, wanneer dat is, want er is weinig actie ter plaatse”. Carlo meldt zich wel bij onze camper, is de geruststellende aankondiging. En inderdaad, even na vieren komt Carlo om ons af te sluiten. Hij neemt alvast onze stroomkabel mee, dus we kunnen eindelijk verkassen. Je vraagt je af wat dit soort mensen toch bezielt, of ze willen werkelijk “het onderste uit de kan”. We ruimen de boel op en rijden naar de nieuwe plek, maar voordat we die bereiken komt Carlo, in zijn elektrokar, aan racen. “Sorry, sorry, sorry, het duurt nog 20 minuten”, roept hij verontschuldigend. “Ach, Joh, we wachten al de hele dag, dus die twintig minuten kunnen er ook nog wel bij”, probeer ik zo luchtig mogelijk, maar inwendig ontplof ik. Wat is dit toch voor soort volk dat hun vertrek zo traineert. Ik parkeer de camper op een smalle strook en in de schaduw, want warm is het ook nog eens als je alle glazen “open” hebt staan. Het hoeft geen betoog dat het nog een half uur duurt als de FRANSE camper uit het straatje komt rijden. Ik zou bijna zeggen “HOE KAN HET OOK ANDERS”.

Achteruit rijdend, door het smalle straatje, parkeer ik het spul op onze nieuwe plek, voor 2 dagen.

Pal tegenover ons ligt de “petanca” baan, zeg maar jeu de boules, maar dan in het Spaans en het uitzicht is in ieder geval een stuk ruimer dan op onze oude plek.

O ja, de zon is hier om half 5 weg.

Ik zeg vanavond in het restaurant “Fish and Chips” met een liter wijn…..

Benicasim 1

Er overvalt mij een beetje een vreemd gevoel, dat onze reis eigenlijk nu pas begint. Dit komt natuurlijk mede daardoor dat we in Benicasim wat langer blijven staan. Het is weer prachtig weer en het wordt onderweg warm in de camper, doordat de zon, de hele weg, vol op het rechterraam staat. Maar ja, wie durft daarover te klagen?

Slingerend door het Spaanse land komen we de meest lieflijke stadjes tegen, die er uitnodigend bij liggen.

Zelfs de spreeuwen laten zich de warme zonnestralen wel gevallen.

De waarschuwingen voor “Fuente Viento” (sterke wind) lijken  vandaag een beetje overbodig, gezien de slap hangende windbuidels.

De “Muntanye’s d’Ordal” kruisen we deels onder de grond, waarvoor we later de rekening krijgen gepresenteerd in de vorm van het betalen van tol. Toch handig om je creditcard bij de hand te hebben.

Als de eerste sinaasappelbomen verschijnen, voelen we ons helemaal in het zuiden.

Even voor twaalven melden we ons op Bonterra Park voor de inschrijving. Geloof het of niet, maar op het moment van inschrijven wordt het mij duidelijk dat dit de “allerlaatste” plek is, die we krijgen toegewezen.

Als deze zeer lieftallige en charmante dame het bord pakt om dit op het ingangshek te plaatsen, is het helemaal duidelijk. Dit betekent, dat we een aantal keer moeten “verkassen”. We staan nu “onder de bomen”, de meest gehate plek van de camping. Morgen verplaatsen we ons naar een andere plek, om over twee dagen ons op onze meest favoriete plek te installeren.

“Inshallah” (إن شاء الله).

Tres Estrellas 4 (Barcelona)

Als we na de koffie door Barcelona wandelen, vraag ik me af waarom wij dit allebei zo’n heerlijke stad vinden. We komen tot de conclusie dat het de sfeer is die het uitademt. De architectuur is zeer divers. Je ziet nieuwe- en ook zeer oude gebouwen naast elkaar staan. Eigenlijk geldt dat ook voor de bewoners. Jong en oud leeft met wederzijds respect naast elkaar. Je merkt dat bijvoorbeeld in de bus, waar een jongeling onmiddellijk opstaat als een oudere de bus binnenkomt. Hoewel het steeds drukker wordt, blijft het wandelen over de Ramblas een heerlijke bezigheid.

Het blijft enerverend te zien hoe de “levende” standbeelden ieder jaar weer meer indrukwekkender worden dan ze al waren.

Als je de Columbus-zuil voorbij gaat, waarop Columbus prijkt met z’n vinger wijzend naar het door hem ontdekte Amerika, kom je in de belangrijkste haven van Europa, waar hier en daar de rijkdom vanaf straalt. De Catelanen zijn een trots volk, die al jaren vechten voor afscheiding van Spanje om zelfstandig verder te gaan. Komende dinsdag 30 januari moet in principe de naar België gevluchte afgezette regiopremier Carles Puigdemont aanwezig zijn in het Catalaanse Parlement om mee te kunnen stemmen voor zijn premierschap .…. het blijft allemaal ingewikkeld. Wel zie je in de stad een tweespalt ontstaan van voor- en tegenstanders van de afscheiding. Zo zie je afwisselend en veelvuldig de “Nationale”-  en de Catalaanse vlag wapperen.

Het is een prachtige dag, met temperaturen waar je U tegen zegt en dit nodigt uit om heerlijk van het zonnetje te genieten. Het gaat zelfs zo ver dat het overhemd en lange broek weer aan moeten om maar niet te verbranden.

Op het strand wordt ook genoten van deze warme januaridag.

Ho…. vergeet ik bijkans ons bezoek aan het Picasso Museum.

Voor alle duidelijkheid, deze foto’s mogen niet gemaakt worden en daar wordt streng op gecontroleerd. Maar trots zijn de Catelanen op “hun” Picasso en niet te vergeten Gaudi. Want ook die laatste heeft zijn stempel gedrukt op de architectuur van Barcelona. 

Morgen gaat het richting Benicasim, waar we, als er plaats is, een poosje zullen blijven.

Tres Estrellas 3 (Barcelona)

Even over negen staan we bij de bushalte, maar voor vandaag geldt, mañana, mañana, kennelijk niet want hij is al weg. Dus dat wordt 20 minuten geduld oefenen, maar om 10 uur stappen we uit op Plaça de Catalunya. Het moet maar weer eens gezegd; die reisleidster van mij is nog beter dan Google Maps of TomTom. Alsof we hier gisteren nog geweest zijn, leidt ze me naar El Corte Inglés, een enorm warenhuis van 8 verdiepingen.

“Hier hebben we immers koffie gedronken, met dat mooie uitzicht!”

Het warenhuis El Corte Inglés is een “begrip” in Spanje. Met veel winkels verspreidt over Barcelona blijft degene op Plaza Cataluny de grootste. Het is Barcelona's antwoord op het Engelse Selfridges of Macys.

Dat van dat uitzicht klopt, hemeltje hoog en adembenemend.

 

Als dan de cappuccino ook nog eens lekker smaakt en er een tweede bakkie wordt aangerukt, kan mijn dag al niet meer stuk. Hier verneem ik ook de rest van het dagprogramma, want we gaan naar het “Museu Picasso” aan de Carrer Montcada.

Nu blijkt dit een onooglijk steegje te zijn, als je halverwege de Rambla’s linksaf slaat.

Zeg maar even voorbij het erotisch Museum en het Mercat de la Boqueria. Officieel heet het Mercat de Sant Josep  en het is de grootste vers-markt van Spanje. De markt heeft internationale faam en wordt dagelijks bezocht door zeer veel toeristen. Dat laatste is in de ogen van de marktkooplui een “crime” aan het worden, want toeristen kopen bijna niks en lokale klanten vinden het te druk.

Morgen zal ik een aantal, hoogst illegale, foto’s plaatsen, want die zijn streng verboden om te nemen. Tot 2 keer toe ben ik door een zeer alerte bewaker op de vingers getikt, dat dit, in verband met de beeldrechten, absoluut niet is toegestaan.

Tres Estrellas 2 (Barcelona)

Een gezegende dag, of liever gezegd een verregende dag? Het lijkt een contradictie, maar dat hoeft het niet te zijn. Vanaf vannacht 5 uur regent het onafgebroken pijpenstelen en het ergste lijkt nog niet voorbij. Terwijl in Capmany de storm in alle hevigheid woedt, genieten wij van een tamelijk rustige dag.

Oké, het regent, maar Netflix is ons welgevallig. De prachtige Engelse serie, The Crown, kunnen we bekijken dankzij een tweede router waarmee we simuleren dat we in Nederland zijn.

Terwijl er gisteravond om de 15 minuten een vliegtuig over ons hoofd scheert is het vandaag, mede door het slechte weer, een stuk rustiger. 

Maar de onophoudelijke regen laat haar sporen duidelijk op de campingpaden achter. Ook onze Zweedse buren hebben genoeg van de nattigheid en vertrekken met hun enorme campers en dat is maar goed ook, want nu hadden ze middenin een meer gestaan.

Morgen stappen we op de bus om Barcelona te bezoeken.

Tres Estrellas1 (Barcelona)

We betalen voor 2 dagen, want we zijn toch echt van plan om een dagje rust te nemen in Capmany. Temeer daar de zeer aardige jongeman aan de receptie ons vertelt dat het prachtig weer zal worden. Maar eenmaal geïnstalleerd, raadpleegt mijn weervrouw WeatherPro.

De verwachting voor vrijdag is schrikbarend!! Het resultaat is de opdracht voor een “onmiddellijk” vertrek in de vroege ochtend! Want om nu met windkracht 9 Bft, met stoten van 12 Bft met een camper te gaan rijden is niet echt een pretje.
Vanmorgen wordt de voedselvoorraad geraadpleegd en is het hoognodig tijd om een goed geoutilleerde kruidenier te bezoeken. Dat wordt de Lidl in Castelldefels een paar kilometer voorbij de camping Tres Estrellas.

Als we Capmany verlaten ontstaan er al dreigende luchten, die niks goeds voorspellen. Het geeft een beter gevoel om weg te gaan, maar het blijft natuurlijk zonde om 1 dag wel te betalen en er geen gebruik van te maken. Maar veiligheid voor alles, is het devies.

Onderweg ontdekt de fotografe deze onderkomens van minder bedeelde mensen en daar rijd je dan langs in een camper.

In Barcelona komen we de eerste palmbomen tegen.

Vergeet ik toch bijna ons plekje aan de zee te laten zien. Pal aan zee kost een tientje extra per nacht, maar hoofd financiën zegt: “dan hebben we onze ogen toch dicht”.
Er gaat niets boven vrouwenlogica.

Capmany 1 (Spanje)

Het is maar goed dat ik geen geluid-bestand heb van vanmiddag. Gisteravond weigerde de upload van de Blog. Vandaag, onderweg, het nog eens geprobeerd maar geen soelaas. Vanmiddag, hier op de camping in Capmany,  vanaf 1 tot 4 uur ermee bezig geweest, terwijl mijn medepassagier heerlijk van het zonnetje geniet. Het probleem ligt bij het bijvoegen van de foto’s, dus is het posten een beetje omslachtig, maar het gaat!?
De dag begint met een schraal zonnetje, maar dat verandert gedurende de dag en het wordt zelfs heet in de camper.

Maar de wereld om ons heen is prachtig en het doet zoveel vriendelijker aan als het zonnetje schijnt.

Dat we steeds meer zuidelijker komen is wel te zien aan de bloeiende kersenbomen, tenminste dat denkt mijn tuinierster. De wijnranken op de achtergrond onderstrepen het zuidelijke karakter. Trouwens, deze keer hebben we minder last van de “Vent lateral”, of zoals mijn vertaalster zegt, “Horizontale winden”. Ikzelf heb meer last van de “Vent vertical”, maar gelukkig verdwijnen die, grotendeels, in de zitting van de stoel.

De toppen van de Pyreneeën zijn bedekt met een laag sneeuw wat prachtig te zien is, nu ze in de zon liggen te glinsteren.

En dan, waar ik mij stiekem de hele dag en ook een deel van de nacht op heb verheugd! Ze staat er! Echt waar! Ik vraag mij iedere keer weer af hoe ze dat zo nauwkeurig uitkient, om er precies op tijd te staan om mij welkom te heten in Spanje.  

Les Granges (Franse wijnboer)

Als we gister aankomen bij de camperplek in Pont-a-Mousson, zijn we de enige camper. Dit hebben we hier nog nooit meegemaakt en we zoeken ons favoriete plekje op. In de verte hoor ik iemand roepen, maar dat kan natuurlijk van alles zijn. Als ik de stroom aansluit, hoor ik een scheidsrechterfluitje snerpen. Ik kijk nog eens rond en ontwaar een druk zwaaiend figuur in de buurt van receptie. We mogen daar blijkbaar niet staan. Als hoofd financiën even later gaat betalen blijkt dat dit in verband met overstromingsgevaar is! We moeten ons achteraan, bij de jachthaven, opstellen en het mag maar voor 1 nacht.

Ook een leuke plek, hoewel mijn bijrijdster nu wel de Moeselle gaat missen! Het blijkt dat er al een overstroming is geweest, waarbij er op “ons eerste plekje” 1 meter water heeft gestaan. Hierdoor is alle elektra daar en de Wifi stuk gegaan. Hier in de jachthaven is gelukkig wel stroom, maar nog geen WiFi.
Als we de volgende ochtend, in alle vroegte, weer vertrekken staan er grote hekken voor de ingang. Er wordt weer hoogwater verwacht, dus wordt vanaf nu de camperplek, voor onbepaalde tijd, weer gesloten.
Krap 600 kilometer hebben we vandaag voor onze wielen liggen en als ik de eerste rotonde opdraai, zie ik uit mijn ooghoek een Fransman met een noodgang, links van mij, de rotonde opscheuren en even later begrijp ik zijn haast. Want luid toeterend begroet hij mij vriendelijk en heet mij van harte welkom op het Franse stratenverkeer. Het blijven vriendelijke mensen, die Fransen, zeker in het verkeer.
Tjonge, wat is het overal nat. Nu is dat laatste een zogenaamd understatement, want heel Frankrijk lijkt wel verzopen.

Complete landerijen staan onder water, en er komt nog meer aan als we de camperplek beheerder mogen geloven.

Soms staat het water tot aan het straatniveau, waar nog auto’s moeten rijden. Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen is zo vermogend om de Peage te nemen.
Wat trouwens opvalt zijn de bestuurders van de grote vrachtwagens. Uit welk land de aanhanger ook komt, wat te zien is aan de opdruk en het kenteken, allemaal worden ze bestuurd door een Litouwer, Roemeen,Bulgaar,  Tsjech of een Pool. Zo halen we diverse Vos Logistics aanhangers in, maar allen hebben een Oost Europese bestuurder. “Become a Subcontractor” prijzen ze deze broodroof van Nederlandse chauffeurs aan op hun website. Wat zei Brederode ook alweer: “het kan verkeren”.

Deze twee foto’s zijn vaker op deze blog te bewonderen, omdat iedere keer als we Lyon doorkruisen, dit gebouw enorm opvalt. Toch gek dat je altijd dwars door deze grote stad moet crossen.

Onze plek voor vannacht is een wijnboer, waar de kerstballen nog in de bomen hangen.
Ook de ingang van de wijnwinkel is nog versierd met een Kerstman en diens ballen. In de winkel proeven we nog een rode wijn, die de 3e Kerstdag is geopend (27-12-2017). De smaak is uitstekend, dus er gaat, naast een 5 liter pak witte-, ook een pak 5 liter rode wijn mee.

Morgen gaat het richting Capmany, net over de grens in Spanje. Ik kan me nu al verheugen op de vriendelijke dames die mij, ieder jaar weer, langs de kant van de weg staan te verwelkomen. Ik hoop niet dat ik al te onrustig zal dromen, vannacht.