Benicasim 17

Het is met “onzalige” ideeën zo gesteld, dat als je ze niet ventileert, er niks aan de hand is. Maar ik moet zo nodig, tijdens het zwemmen, roepen “dat het misschien een idee is om “even” naar de Carrefour te fietsen, om daar een Dash-Cam te gaan kopen. Nou moeten jullie weten, dat we qua fietsen al veertien dagen “droog” staan dus…. Het is dat ze de 60 baantjes af wil maken, anders hadden we zelfs de koffie overgeslagen, zo enthousiast reageert mijn reis Compaan. Nu wordt mijn positivisme mede ingegeven door het aantal “korte broeken” dat onze camper passeert. Want het gros van het Engelse manvolk sleurt onmiddellijk een korte broek uit de kast als de eerste zonnestralen zich achter het wolkendek vandaan worstelen. Drie kwartier later zitten we op de fiets om de eerste van de 10 kilometers naar de Carrefour weg te trappen.

Het uitzicht op de Middellandse zee wordt steeds meer onttrokken door de opkomende mist en het wordt steeds frisser. Het komt op een punt dat ik mijn halsdoek over m’n oren trek, maar gelukkig zijn daar geen opnames van.

Ieder jaar weer, als we hier langs fietsen, worden we getroffen door de erbarmelijk leefomstandigheden van deze bewoners. Even verderop staat een aftandse caravan, waar ook nog mensen in wonen die leven van de verkoop van hout voor de open haard.

Die Dash-Cam kan ik op mijn buik schrijven, want ze kennen het woord niet eens op de ruime elektronica afdeling. Een en ander kan ook aan mijn Spaanse uitspraak liggen.

Koffie en Espresso drinken we in deze toko “el Salero” oftewel “het zoutvaatje”. Nu hadden ze het beter “El Pimienta” oftewel “de peper” kunnen noemen, want die dame links aan de bar is de “serveerster”. Daar had wel wat peper in gemogen. Want geloof het of niet, ze zit hier, of buiten op het terras. Afrekenen is ook al niet haar ding. want wil je betalen? Dat doe je dan in dat zwarte ding rechts, briefgeld erin en wisselgeld er weer uit.

Aan de overkant is een Vodafone winkeltje, waar ik even wil informeren hoe ik mijn “Prepago” kaartje in MiFi kan verlengen. Op mijn vraag of ze Engels spreekt zegt ze overtuigend “Si”. Ik had beter op haar duim en wijsvinger moeten letten, daarmee maakt ze het Internationale “klein beetje” gebaar. Maar ze knijpt de vingers zo hard tegenelkaar, dat ik niet verbaast had hoeven zijn dat “alles” voor de rest in het Spaans gaat.

Ali vindt het nu haar beurt om op de foto te gaan.

Benicasim 16

Er moet me iets van het hart. Iedere ochtend staan wij in ons badpak in het zwembad voor de broodnodige beweging. Maar voor mijn gevoel zijn er grenzen, grenzen aan de mate waarin wij dienen te bewegen. Naast mij ligt er namelijk iemand in het water die er een soort van uithoudingsslag van maakt en dat gaat mij een beetje te ver. Maar ik heb daar een uitstekende afspraak over gemaakt. Als “zij” 60 baantjes heeft gedaan, ga “ik” eruit. Want laten we wel wezen, wat heb je aan een vermoeide eega, die niet meer de vloer van de camper kan vegen, of de was niet kan doen. Stel dat ikzelf het eten moet koken of de afwas moest doen, dan gaat de lol er snel af nietwaar.

Kijk, op deze wijze stel ik mij dat dan voor, rustig een boekje lezend in het zonnetje. Vandaag is het weer zo’n dag dat dit kan en voor het eerst ben ik dan ook te aanschouwen in een korte broek. Let wel, die korte broek kan alleen op de camping, want ik hang het principe aan dat mannen boven de 60 jaar geen korte broek meer in het openbaar kunnen dragen.

Het werd gisteravond al aangekondigd dat het vandaag mooi weer zou worden en stel je nou eens voor dat de fotografe zo moe van het zwemmen zou zijn dat we dit moesten missen?

Ik zeg, 60 baantjes is meer dan genoeg voor haar!

Benicasim 15

Half tien worden we wakker, precies op tijd voor de  titanenstrijd in Melbourne van de Australian Open tussen Roger Federer en Rafael Nadal, waarbij de eerste uiteindelijk aan het langste eind trekt. Uitzonderlijk mooi tennis tussen “de oudjes” die beide uit een “blessure jaar” komen.

Hoogste tijd om zelf ook de benen even te strekken met een wandeling naar en langs de boulevard.

Onderweg komen we de restanten tegen van een auto-inbraak. Het blijft altijd een triest gebeuren, voor zowel het slachtoffer als voor de dader. Je zult toch maar op deze manier aan je centjes moeten komen, en ja, ik ben in een milde stemming.

Het blijft een mooie wandeling, zo langs de Middellandse zee, hoewel er iets vreemds aan de hand is.

Enorme bossen met, naar wij aannemen, zeewier ligt verspreid over het gehele strand.

Met veel optimisme is iemand toch met een “onbegonnen” zaak gestart, maar zo te zien snel weer gestopt.

Nog steeds zijn we er niet achter wat voor soort vrucht er aan deze palmboom groeit. We weten inmiddels dat er bijvoorbeeld dadels aan kunnen groeien, maar dat is vaak in het Midden Oosten of California, dus warmere oorden met gemiddelde temperaturen van rond de 30 graden. Verder heb je nog bestuiving nodig van een mannelijke palmboom en weet ik niet of dat dit hier ook het geval is. Normaliter worden deze trossen met vruchten, in Spanje, om deze tijd uit de boom verwijderd. Waarom dat hier nu niet het geval is blijft voor mij nog een mysterie. We gaan het uitzoeken.

We beginnen ons al aardig te gedragen als Spanjaarden. Dik ingepakt gaan we voor een wandeling op weg en komen, daardoor, danig bezweet weer bij de camper.

Benicasim 14

Het regent de hele avond en nacht, maar als de zon schijnt lijkt het of alles er anders uitziet, vrolijker. De laatste uren van de middag zitten we in de zon en wij schatten  de temperatuur, zo achter ons windscherm en uit de wind, rond de 20 graden.

Maar voordat de zon vanachter de wolken tevoorschijn komt, schijnt deze al in onze camper. Ali ontdekt onder het bed, dat is onze voorraadkast, tompoezen. Dat wil zeggen, die moet ze dan nog wel zelf in elkaar flansen, maar het zijn tompoezen. Dus na het zwemmen en tijdens de “sister act” in Melbourne Australië, waar de zusjes Williams de “Grandslam” van de Australian Open finale uitvechten, zitten wij aan de tompoes. Wat kunnen kleine dingen toch voor een hoop plezier zorgen.

Wij hebben ons al eens verbaasd over het groot aantal “Autotrail” campers, die hier voorbij komen en nu ontdekt Ali de oorzaak. Er is een Rally gaande van dit merk camper. Het gekke is dat onze Engelse buren, die vanochtend vertrokken, daar helemaal niet mee bezig zijn geweest, terwijl zij ook een Autotrail camper bezitten. Nou ja, wij zijn ook geen lid van de Hymer club.

Dit soort campers zie je tegenwoordig steeds meer verschijnen. Een meter of 10 tot 12 lang, ze passen nauwelijks op een plek, en uitschuifbaar. Door de zijwanden uit te schuiven, creëer je nog meer ruimte dan dat je al hebt met je 10/12 meter camper.

Oh, ik ga stoppen, Ali komt met de wijn en toastjes op de proppen……

Benicasim 13

Er zijn van die dagen dat je het liefst in je bed blijft liggen. Dit is zo’n dag, want de regen tikt gestaag op ons camper dak. Maar de routine van de dag roept en dus gaat het, na het ontbijt, richting het zwembad. Het is zo’n overdekt zwembad met een dak van plastic dat je weg kan schuiven. Als daar de regen op valt klinkt dat alsof het hagelt. Maar gelukkig blijft het bij, weliswaar harde, regen. Terug in de camper valt mijn oog op het volgende tafereel.

 

Ondanks de stromende regen is onze Duitse buurman aan de slag met een waterslang, sopemmertje en borstels. De gehele camper wordt van boven tot onder in het sop gezet en afgespoeld met de waterslang. Het is maar waar je zin in hebt.

Na de koffie gaat het naar de Mercadona voor de inkopen van het weekeinde. Ik weet echt zeker dat ik alleen koffie heb gedronken en dat daar niets doorheen zat.

Maar hier moet ik toch twee keer kijken, want op de stoep staat een Hymer, met achter het stuur…. een hond! Het is een Franse auto en de bestuurders daarvan zijn niet altijd even vriendelijk, maar een hond, dat gaat mij zelfs te ver…….

Trouwens, de rest van dag schijnt de zon..

Benicasim 12

Deze dag staat, voor ons, in het teken van het bezoek aan het “Museo de Bellas Artes de Castellon”, terwijl Nederland siddert rondom het “bonnetjesdebat” en ene minister v/d Steur bungelt, zoals dat journalistiek heet.

Met de bus gaat het naar het 8 km verderop liggend Castellon. We drinken daar allereerst een heerlijke espresso en cappuccino, of liever gezegd we nemen er twee. Daar krijg ik spijt van, want nog geen tien minuten later, terwijl we naar het Museum wandelen, doet de espresso zijn of haar werk. Ik weet niet of jullie de werking op de constipatie van koffie weten, maar bij mij versnelt het dit proces enorm. Kortom, mijn eerste vraag, aan de medewerker van het museum waar het toilet is, ligt dan ook voor de hand. Deze medewerker ziet mijn verkrampte gezicht en houding en holt mij dan ook achterna, als hij ziet dat ik de verkeerde kant op loop.  

Het gebouw is een duidelijke verwijzing naar de hedendaagse architectuur, ontworpen door de architecten Emilio Tuñón en Luis Moreno Mansilla Alvarez.

   

Dan het museum zelf, om kort te gaan, heeft een hoog Christelijk gehalte waar zo’n beetje alle schilders zich door hebben laten inspireren.

Ik weet niet of het heroïsme van kruisvaarders groter wordt als de schilderijen groter worden, maar het wordt wel geprobeerd. Dit schilderij is immens groot, zoals hier te zien is. Normaal hoeft Ali niet op dit soort foto's, maar nu is de grootte duidelijk te zien.

Bijna lopen we dit schilderij voorbij, maar als we even beter kijken wordt wel duidelijk dat dit een “Sodom en Gomorra” van jewelste is.

 

Mijn timmermanshart springt bij de volgende vitrine helemaal open. Allerlei timmergerei, uit mijn eigen vervlogen tijd, liggen hier tentoongesteld. Blokschaven, kruishouten, profielschaven, kapzagen, winkelhaken en rijschaven strelen mijn oog. Onmiddellijk komt de herinnering naar boven van de tijd dat ik geslaagd was voor het Timmerman Gezel diploma. Vanaf Heerenveen hing achter de auto mijn rijschaaf, waar natuurlijk bij Sneek weinig meer van over was. Ach, laten we het houden op jeugdige onbezonnenheid.

Kortom, er valt genoeg te genieten in dit gratis toegankelijk museum, hoewel deze dame onmiddellijk haar hoofd zedig afwendt als ik een foto wil maken.

Benicasim 11

Vroeg in de ochtend word ik wakker van een enorm kabaal.

Kennelijk staat er iemand met een zogenaamde kango, of breekhamer, de grond onder onze camper los te maken. Nu hebben we voor vandaag afgesproken dat we “bij de tent” blijven, dus als dit ons lot is voor de rest van de dag kunnen we beter op stap gaan.  Ik spring uit bed, grijp m’n camera en ren op het geluid af.

Ha, ha, ha, jullie denken toch niet echt dat ik ’s morgens vroeg zo bijdehand ben he? Nee hoor, ik word wel wakker van het lawaai, maar blijf lekker in mijn  warme holletje liggen. Want als ik mijn neus boven de dekens uitsteek, voel ik de vrieskou van vannacht nog in de camper hangen. Ali gaat eruit en ik draai me nog eens lekker om. Zeg nou zelf, wat hebben wij toch een zwaar leven. Trouwens, deze foto maakte ik vanmiddag, toen er nog een gaatje gemaakt moest worden.

Om 10 uur huppelen we naar het zwembad, vlak tegenover ons, maar het lijkt alsof ze de achterkant eraf hebben gehaald. Het is er zo mistig van de damp, dat we voorzichtig moeten lopen. Als we een tijdje aan het zwemmen zijn, komt iemand in de deur vragen of alles oké is, want ook hij kan ons niet zien, alleen maar horen.

Rond vier uur komt er, terwijl wij van het zonnetje genieten, een ronkend voertuig vlak achter ons windscherm tot stilstand.

Een minicamper op Citroën basis probeert achterwaarts de kleine plek op de rijden. Ik probeer haar te assisteren door aanwijzingen te geven, maar veel helpen doet dat niet. Een oudere dame zit achter het stuur en heeft duidelijk moeite met het draaien daarvan. Ze draait haar raampje naar beneden en roept “ I don’t have power steering”.

Als ze uitstapt komt ze met uitgestoken hand op mij af, “I am Marilyn, like in Monroe, and you are?” Zoveel voortvarendheid kom je niet vaak tegen bij Engelsen. O ja, ze ziet er iets anders uit dan de Marilyn die ik in gedachten heb.

Maar ooit was deze Marilyn ook zo mooi…….

Benicasim 10

Wij verheugen ons al een paar dagen op twee dingen, het warme zonnetje en de Paella dag. Het was de afgelopen dagen zulk slecht weer, dat de op vrijdag te houden Paella dag werd afgelast. Vorig jaar was dit een geweldige manifestatie, want door de gehele hoofdstraat van Benicasim stonden grote schalen, met daaronder een groot houtvuur. In de paella pannen dreven, in een dikke laag olie, de kippetjes om gaar te worden. Wij hebben ergens gelezen dat dit naar deze dinsdag verplaatst is, dus wij vandaag op naar het centrum.

 

Het wordt een hele tippel en dat is niet direct mijn hobby, maar het enige wat we tegenkomen zijn deze enorme schilderingen op een muur. De enige paella pan die we zien is in een winkel vol met keukengerei, maar verder geen kip te bekennen. “Dood katoen” zou een beroemde schipper wel zeggen. Op de terugweg nog even langs de “chinees”, want bij mij is de rem op mijn koopprikkel volledig verdwenen zodra ik zo’n winkel binnenstap.

Terug op de camping rolt ons de “gezelligheid” tegemoet, want….. het “fiesta de paella” houden ze op de camping! Grote rijen tafels, waaraan de mensen zitten te schransen van de kippetjes. Ineens wordt het ons duidelijk waarom het vanmorgen in het zwembad zo naar gebraden kip rook. Niks paella pannen, gewoon de kip in de enorme braadsledes van de keuken van het restaurant, kant en klare rijst erbij en klaar is het paella fiesta.

Ali ontdekt ook nog het groene monster, dat al een aantal dagen langs ons rijdt. Meneer heeft zich te ruste gelegd, dus Ali kan rustig een foto maken van de groene stoeltjes, groene bekers en zelfs een groene kabel voor de stroom. Zo val je tenminste niet op tussen de aardbeien.

Benicasim 9

Hoewel de temperaturen nog een beetje te wensen overlaten, blijft het nu nagenoeg droog. Met als gevolg dat iedereen uit hun holletje kruipt. Wij zitten aan de weg naar de uitgang, het café/restaurant, het zwembad en de winkel, dus vertier is er voldoende. Kijk, zo zit je niet direct achter de geraniums, maar leef je wel dat soort leven, koekeloerend naar andere mensen.

Het windscherm is opgezet en van daarachter kun je mensen heerlijk bespieden, plus je zit lekker uit de wind.

Wij verwonderen ons al dagen over een stel dames, dat steeds achter een kinderwagen langs komt. We kunnen maar niet ontdekken wat er in die kinderwagen zit. De dames zijn op een dusdanige leeftijd dat adoptie niet meer voor de hand ligt.

Vanochtend ontdekt Ali hun beider geheim. Als ze weer langslopen heeft één van de dames ook een hondje aan de lijn. Alsof ze het erom doet, staat ze vlak voor Ali stil en propt het hondje ook in de kinderwagen.

In één klap is ons mysterie opgelost. In de kinderwagen zitten twee hondjes, die kennelijk niet zo ver willen of kunnen lopen, of mogen niet nat worden omdat dan de verf eraf spoelt? Ik geloof dat mijn fantasie met me op de loop gaat.

Kijk nou es naar dit lieflijke tafereeltje. Opa en Oma lekker verscholen achter hun windschermpje, is het niet aandoenlijk. O ja, Opa heeft vanmorgen de zelfontspanner ontdekt.

Benicasim 8

Alweer een complete week in Benicasim en er is veel gebeurd, ondanks het slechte weer. Twee keer verkast in verband met de buren, maar nu toch op een “desired” plekje. In tegenstelling wat je van een zondag mag verwachten gaat mijn huishoudster zeer verantwoordelijk met haar tijd om. Niks luilakken, nee, de was dient gedaan, want haar mannie moet er wel netjes bij blijven lopen, nietwaar?

Nu gaan wij, simpele vuilmakers, er maar vanuit dat dit een simpel klusje is, want wat is er nu moeilijk aan? Je stopt de rommel in zo’n machine gooit er een munt in en klaar is Kees, of in dit geval Ali. Maar let wel, er staan hier 400 caravans en campers, die allemaal hun wasje willen of moeten doen. Dan kan het niet anders dan dat daar een “gevecht” van voorrang door ontstaat. Ben je “even” te laat dan is je plekje, in bijvoorbeeld de droger, vertrokken en mag je weer een uurtje wachten. “But not my Housekeeper”, die staat haar vrouwtje!

Laat ik vandaag besluiten met een tekst van Lou Bandy uit 1936.

He ja, zoek de zon op, dames en heren
Zoek de zon op

Als 't zonnetje weer schijnt
En de kou loopt op z'n eind
Krijg je 't heerlijke gevoel alsof de crisis zo verdwijnt
Alles trekt naar bos en zee
Want daar is 't weer oké
En de mensen, dieren, bloemen, planten, alle juichen mee

Ik laat het jullie weten wanneer wij de zon hebben gevonden.

Benicasim 7

Jullie kennen de uitspraak wel “Als de kinderen, op vakantie, het naar hun zijn hebben, hebben de ouders dat ook.” Wel, dat geldt net zo goed voor een gelukkige echtgenoot. Vanochtend, na het zwemmen, roept de Engelse buurman ons. Zij hebben besloten om te vertrekken, ze gaan naar Marbella, omdat ze klaar zijn met dit natte en koude weer. Dus hun plek komt vrij. Laat dat nou net de droomplek van Ali zijn. Want om even terug te komen op onze Belgen, die hebben vanochtend een gigantisch plastic kleed tussen de twee plekken gehangen en Ali zit er nog steeds mee dat meneer Belg zo agressief doet. Dus, we verhuizen. Ikzelf ben nog even bang dat we geen Satelliet ontvangst hebben, maar daar helpt een Duitse buur mij overheen. “Setzt Ihre Schussel ganz hinten, dann klappt es”. Als ik even later de schotel neerzet en op zoek ga naar een signaal, staat Ali in de camper te springen, waarbij ik even het idee heb dat ze zich aan het gasstel heeft gebrand, maar het schijnt van plezier te zijn.

 

Zie hier een gelukkige camperaarster op haar “gouden” stekkie.

De omgeving hier is heerlijk en prachtig en zoals een passerende Engelsman, bij ons afscheid van de Marbellagangers, roept “Marbella, Marbella, over there the snow is much deeper”.

Benicasim 6

Weerbericht Spanje

De oostelijke delen van het land hebben te maken met wisselvallig weer door buien vanaf de Middellandse Zee. Op veel plaatsen valt regen, maar in het binnenland kan het ook flink sneeuwen. Na het weekend zullen de buien geleidelijk verdwijnen en wordt het tijdelijk zonniger. Het uiterste noordwesten maakt kans dan op regen en later in de week kunnen op meer plaatsen enkele buien ontstaan.

Daar kunnen, nou, moeten we het de komende dagen mee doen.Vannacht was het werkelijk beestachtig. Harde wind en dan bedoel ik echt harde wind, gepaard gaande met enorme regenval en dat weer gecompleteerd met weerlicht en onweer. Nu heb ik een trucje om te bepalen hoever het onweer weg is. De snelheid van licht is  300.000 kilometer in 1 seconde en geluid ongeveer 333 meter per seconde. Hier komt de truc. Je ziet de flits en begint te tellen 21, 22, 23, enzovoort. Zit er 3 tellen tussen de flits en de donder, dan is het 1 kilometer weg, 6 tellen, 2 km…. enzovoort. Nou, vannacht waren er momenten dat tellen geen zin had, “Flits, Knal” zo vlak boven ons, dat er momenten waren dat ik dacht dat ik het kon ruiken.

We pikken ons ritme weer op, alsof er geen jaar tussen heeft gezeten. Om 10 uur is het zwemmen en vanochtend was dit een “mistige” aangelegenheid.

Door de vele regen is het buitenzwembad overgelopen en wordt nu niet gebruikt, want het is frisjes met die 10 graden op de thermometer.

Ons plekje is nog lekker droog, hoewel we vannacht het idee hadden dat we langzaam richting de Middellandse zee dreven.

Op deze dag van de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president, schuilen wij de hele regenachtige middag in onze camper kijkend, via Netflix,  naar de serie “Designated Survivor”

(Een “Designated Survivor is kabinetslid die op deze dag wordt afgezonderd en naar een geheime, zwaarbeveiligde locatie buiten Washington wordt gevlogen. Hij of zij is meestal een minder prominent lid van de regering, bijvoorbeeld een minister van transport of energie en krijgt dezelfde beveiliging als de president.)

Nu is het de hoogste tijd om van fictie over te schakelen naar de werkelijkheid, de live Inauguratie……

Benicasim 5

 

Dit zegt gisteravond mijn telefoon over de weersverwachting en let vooral op de rechter kolom, onderaan.

Overstroming Benidorm december 2016  (klik op de link)

Een beetje angst dat de overstroming van december in Benidorm zich nu hier in Benicasim herhaalt zit er wel in, maar een winterse toestand zit hier ook vlak in de buurt.

Want mensen die nu in de “Comunidad Valenciana” (Valencia, Alicante en Castellón), waar wij nu zitten, overwinteren om van het lekkere weer te genieten hebben nu de sjaal, de muts op moeten zetten en de handschoenen aan moeten doen om het warm te krijgen. Voor het eerst sinds februari 1983 zijn de stranden van de kustplaatsen hier in de buurt bedekt met een laag sneeuw. De meest geziene strandgasten zijn ook ………… sneeuwpoppen.

   Een beeld van de haven in Denia van gisteren, dit is 200 km zuidelijker.

Dreigende wolken kondigen de regenval, die hier gaat vallen, al aan en rond één uur is het dan zover.

Dit is het beeld dat we nu de rest van de dag, vanuit onze warme camper, kunnen bekijken, mensen met sjaals, mutsen en regenpakken. Het is bar en boos. Harde wind, slagregens en onweer zijn ons deel.

Ook hier verwachten ze vannacht sneeuw… dit is wat je noemt “Overwinteren”……