Kerstgedachte 2016

Wat moet ik toch met al die berichten over ons Kerstfeest, alsof dat om zeep gebracht zou worden door de toenemende islamisering? Over Turken die bij geloofsgenoten de kerstbomen uit huis wilden halen. Dit was nepnieuws! Of in Gouda, waar een kerstboom zou zijn vernield door asielzoekers. En dan dat gezever over de naam “Kerststol”, dat zou niet meer mogen en moest “Feeststol gaan heten. Dit in navolging van “onze ”Negerzoenen”, sommige supermarkten hadden het er maar moeilijk mee. Ook de NPO kwam onder vuur te liggen omdat die een spotje lieten zien met “fijne Feestdagen”. O, ja, die kerstboom in Gouda, die was omver gewaaid.

Een paar dagen geleden liet ik mij door mijn ega verleiden een kijkje te nemen bij Tuinland, omdat ze een nieuw lantaarntje wou kopen voor op het graf van haar ouders. Ik weet niet of jullie Tuinland in Groningen kennen, maar het is gigantisch groot en werkelijk afgeladen met “Kerstversieringen”. Terwijl ik mij door de slingerende paden en tussen de rendieren en kerstbomen heen worstel valt mij iets op. Hoofddoekjes, en niet omdat er zoveel dames last hebben van een “Bad Hairday”, nee gewoon moslima's die met hun man en kinderen kerstversiering aan het kopen zijn.

Ik merk aan mezelf dat ik steeds minder vaak mijn Facebook raadpleeg of even door Twitter pluis. Want steeds meer zie ik schreeuwende figuren (dat doe je op Facebook door je Capslock aan te zetten) die melden dat wij ons “Christelijk” feest te grabbel gooien omwille van het Islamitisch geloof. Want laat een ding duidelijk zijn, ik durf te wedden dat deze mensen geen idee hebben waarom wij Pinksteren vieren, of hoelang Advent duurt.

Trouwens, in de Koran staat de geboorte van Christus gewoon aangekondigd als profeet van Allah. Wat vierden wij ook alweer met de Kerst?

Kijk, dat de meesten onder ons zich tijdens de kerstdagen helemaal volvreten, moet een ieder helemaal zelf weten. Maar ga mij niet vertellen dat dit uit een Christelijke geloof voortkomt, want de kerken lopen heel snel leeg, maar we zijn o zo trots op onze tradities.

Dus, gaan we tweede kerstdag met z'n allen richting de woning boulevard. Ik wens jullie allemaal een zalig kerstfeest met knipperende kerstversiering.

Meester Buitenpost

Ik zit een beetje te grasduinen op SCHOOLbank en blader wat door de klassenfoto's. Plotseling word ik getroffen door het onderstaande beeld en borrelt de volgende herinnering bij mij naar boven.

In de 5e klas, zo rond 1960/61, kreeg ik het zwaar te verduren op de Gysbert Japiksschool in Sneek. Mede oorzaak was de onderwijzer van die tijd, meester Buitenpost.

Ik kan kort zijn over hoe ik het karakter van deze figuur zal omschrijven, “Het was, voor mij, een nare man”.  Ten eerste kon hij niet met zijn vingers van leerlingen afblijven en ten tweede schepte hij er een satanisch genoegen in kinderen pijn te doen. Zo kneep hij mij regelmatig in de wang, onder het sissen van de woorden, “JIJ vervelend kereltje”. Het is natuurlijk lastig om jezelf in die periode te omschrijven, maar een vervelende kereltje was ik zeker niet. Tenminste als ik de mensen, die mij uit die tijd kennen, mag geloven.

Zeg nu zelf, toch een schattig kereltje?

Wat dit sujet, bijnaam Bulletje, bij mij echter nooit deed, praktiseerde hij wel bij andere kinderen. Hij kon venijnig aan een oorlelletje trekken. Dat ging zelfs zover dat eens een kind met een uitgescheurd oorlel, waar het bloed uitliep, van school naar huis vertrok. Even had ik toen de hoop dat het nu wel afgelopen zou zijn met deze terreur, maar dat bleek ijdele hoop. Toen al was ik behept met een gevoeligheid voor onrecht en leek en voelde het of het mijzelf werd aangedaan.

In die tijd vond men, aangezien ik brildragend was en nog steeds ben, dat het beter was dat ik voorin de klas zou zitten, zodat ik goed van het bord zou kunnen lezen. Hierdoor werd het leven in de 5e klas er voor mij niet prettiger op, want zo was ik een eenvoudig mikpunt voor “meneer” Buitenpost zijn treiterijen. Bij een door hem verteld spannend verhaal  sloeg hij, bij de climax, onverwachts keihard met de aanwijsstok, vlak voor mijn neus, op mijn bankje. Hierdoor was ik nog maandenlang angstig als hij ook maar in mijn buurt kwam. Tot op de dag van vandaag weet ik mij nog levendig de laatste woorden van het verhaal te herinneren. “JIJ HEBT MIJN HOUTEN BEEN GESTOLEN”.  Zeker als hij vanuit achterin de klas naar voren kwam en ik ieder moment een klap op mijn achterhoofd verwachtte, hield ik hem schielijk in de gaten. Het mag dan ook geen wonder heten dat ik voorwaardelijk ben overgegaan.

Jaren later, dit moet ruim 40 jaar zijn geleden, sta ik op het Oosterdijk in Sneek. We zijn in die tijd al lang niet meer woonachtig in de stad, maar komen nog regelmatig op familiebezoek. In de verte zie ik ontegenzeggelijk de waggelende gang van “Bulletje” aankomen. Ik ben al ruim 15 jaar van school maar mijn bloed schiet naar mijn hoofd en alle opgekropte haat schijnt op die manier mijn lichaam te willen verlaten. Maar.... ik sta achter de kinderwagen van mijn eerstgeborene. Spiedend kijk ik om mij heen, wie kan de kinderwagen even van mij overnemen? Mijn vrouw is nergens te bekennen en de wagen alleen laten gaat mij te ver. Ik heb het gevoel dat het minuten duurt voordat “hij” bij me is. Al die tijd overleg ik bij mezelf wat ik tegen hem zal zeggen en niet te vergeten, “waar ik hem die klap zal geven”. Hoe dichter hij mij nadert, des te meer ik het gevoel krijg uit elkaar te ploffen. Mijn gezicht moet nu wel de kleur van een tomaat hebben aangenomen.

Op het moment dat hij mij passeert bijt ik het bloed uit mijn wang en staar ik, trillend van ingehouden woede, de kinderwagen in.

Even later overvalt mij een gevoel van trots, trots dat ik mij heb kunnen beheersen.

Iets wat ”Bulletje” nooit heeft gedaan.

Hartkloppingen

We zijn weer een paar maanden thuis, want een mens moet op deze leeftijd wel eens even naar de kapper, tandarts, pedicure of cardioloog nietwaar? Wel, bij deze laatste krijg ik de schrik van mijn leven.

„Boezem fibrillatie“, zegt die cardioloog, „dat is waar u last van heeft“.

De afgelopen maanden heb ik inderdaad last van duizeligheid en zijn er momenten dat ik het gevoel heb „weg te vallen“. Zoals laatst in Harlingen. We maken een fietstochtje van Hindeloopen naar Stavoren.

Een fantastische tocht, langs de dijk van het IJsselmeer, niet dat je daar, het IJsselmeer, ook maar iets van ziet, maar het gevoel dat het meer er is blijkt voldoende. In Stavoren halen Ali en ik wat herinneringen op van lang vervlogen dagen. Toen we zelf nog in onze boot „de Fisker“ ronddobberden en regelmatig, via het IJsselmeer, Stavoren aandeden. Mooi is het, om te zien dat een ieder van ons zijn of haar eigen beleving en herinneringen heeft aan dit bezoek.

Als we terug fietsen overkomt mij iets wat ik nog nooit eerder heb ervaren. „Het wordt mij zwart voor de ogen en ik dreig van de weg te raken. Gelukkig ligt de hoge dijk tussen mij en het IJsselmeer, maar aan de andere kant van de weg dreigt een vervaarlijke en brede sloot. Om erger te voorkomen knijp in de remmen. Dit gaat gepaard met pijn, want dan merk ik dat ik mijn vingers nog tussen de handrem en het stuur heb.

Een paar weken later vertel ik dit voorval, onder dwang van mijn eega, tijdens mijn jaarlijkse bezoekje aan de cardioloog. Soms kun je maar beter je ervaringen niet met je omgeving delen. Het gevolg... „We gaan U, 48 uur, een kastje omdoen, waarmee we kunnen zien wat er aan mankeert. Is dat niet voldoende dan gaan we U een kastje „implanteren“ en op die manier monitoren we U een half jaar lang“ (tot zover deze schriftlezing).

Het enige wat bij mij blijft hangen is de kreet „Implanteren“ van een kastje. Want laten we wel zijn, ik ben waarlijk een „echte“ man. Bang voor welke pijn dan ook en als de dood voor injecties.

Een aantal dagen later zit een aantrekkelijke jonge dame, in het ziekenhuis, mijn onbehaarde borstkas op te schuren. Kennelijk ziet ze mijn verbazing en verontschuldigt ze zich voor deze ruwe behandeling. Dit om de plakkers toch maar stevig te laten hechten. „Ach, zolang het niet gebeurt door een knoestige oude kerel“ verzacht ik dit ritueel, waardoor haar wangen een paar tinten roder worden. De plakkers voor deze ECG worden schielijk “voor eeuwig” op mijn borst aangebracht. Na 24 uur dien ik het kastje alweer in te leveren want er schijnt iets mis te zijn gegaan met de aanvraag. Weer terug in het ziekenhuis, word ik tegen mijn verwachting in, niet weer verlost van de plakkers door mijn blonde fee, maar word ik in een bedompt kleedhokje gemanoeuvreerd en mag ik de rommel er zelf afpellen. Ik kan U lezers en lezeressen verzekeren, de plakkers zitten uitstekend vast. Met kleverige handen en een dito borstkas sta ik in het bedompte hokje te worstelen, want een kraan is hier niet aanwezig. Mijn chagrijn begint de overhand te krijgen en even krijg ik de neiging de hele plakboel te laten voor wat het is en te vetrekken. Ik verman me en peuter nog even een tijdje door om zo ook de contacten van hun plakkerig omhulsel te ontdoen, zoals op een poster te lezen valt.

Weer een paar dagen later krijg ik een telefoontje. „Uw afspraak op de 30e gaat niet door, U ontvangt een brief met daarin de uitslag en een afspraak voor over 2 maanden. Maar dat komt niet goed uit. Onze plannen zijn gemaakt om begin januari naar Spanje te vertrekken en dan weer een half jaartje onderweg te zijn. Hiervoor heb ik toestemming van de cardioloog nodig, want ook de medicijnen moeten voor een half jaar mee en dat gaat tegenwoordig nier zonder slag of stoot en of toestemming. Tijdens de afspraak met de cardioloog komt die toestemming er en krijg ik een recept voor een half jaar mee. „Veel plezier en tot over 6 maanden“ krijg ik te horen, als hij mij de hand schudt.

Twee dagen later ontdek ik een brief, die half uit de brievenbus steekt. De met een stukje cellotape dichtgeplakte brief blijkt van het ziekenhuis te zijn. Met dezelfde medische informatie en bevindingen die mij al door de cardioloog vertelt zijn en...... „Een afspraak voor over 2 maanden“.

Kijk, daar krijg ik nou spontaan hartkloppingen van.

Trots

Zo langzamerhand vind ik het lastig worden om echt trots te zijn. Oké, het lijkt een wat loze uitspraak, maar laat ik het proberen te verduidelijken. Ik schrijf, waarvan een gedeelte daarvan ik publiceer, via dit medium in de vorm van een blog. Nu heeft een deel van mijn familie een probleem met mijn zogenaamde openheid, waardoor ik wel eens in de problemen kom, of laat ik het gewetensnood noemen.

Want hoe trots was ik toen mijn oudste kleindochter haar eerste optreden in een musical gaf. Ik weet het, het was geen spectaculaire voorstelling, daar op de camping, maar toch, ik was trots. Maar mij werd duidelijk te kennen gegeven om daar geen „kond“ van te doen. Hoe ik ook aandrong, hoe ik ook probeerde de anonimiteit te gaan waarborgen, niets hielp. Mijn handen waren gebonden.

 

Dan de keer dat mijn op één na oudste kleindochter haar prachtige goudblonde lokken liet afknippen. Om die te schenken aan kinderen die door kanker hun haar verliezen en daar dan een pruik van kunnen maken.

   

Ik kreeg de foto’s, maar mocht ze niet gebruiken. Nu doe ik het toch, stiekem. Want hoe trots kun je op je kleinkind zijn, als ze haar eigen schoonheid opoffert aan de medemens?

Trots heeft vele gezichten, want je kunt gemakkelijk plaatsvervangend trots op iets zijn. Zoals je ook plaatsvervangende schaamte kunt hebben. Zo was ikzelf jarenlang uitzonderlijk trots op Johan Cruijff. Gewoon omdat hij ook Nederlander was. Eigenlijk kon hij, in mijn ogen, helemaal niets verkeerd doen. Mensen die kritisch over hem waren, deugden volgens mij niet helemaal, of waren behept met een vorm van jaloezie. De klap was dan ook groot toen ik, terwijl we op een Spaanse camperplek in Tavernes de Valldigna stonden, hoorde dat hij was overleden. Pas na een uur durfde ik uit de bloedhete camper te komen en mijn betraande ogen aan de omgeving te tonen. Mijn trots was gekrenkt tot in mijn diepste ziel. Dat krenken komt ook naar boven als de zogenaamde „Millennials“, zich afgunstig tonen op zaken die wij hebben bereikt door 50 jaar te werken. We worden afgezet als de „Babyboomers“ die het er maar van nemen, zonder rekening te houden met de jeugd. Hoe durf ik dan, in hemelsnaam, trots te zijn op mijn huis, mijn auto en niet te vergeten, mijn camper? Maar ik draaf door!

De trots komt weer naar boven als mijn oudste kleinzoon mij vertelt dat hij nu op voetbal zit. Jarenlang is hij op zoek naar een bevredigende sport. Zo zit hij even op Judo, waar hij als „Rookie“ iedereen de baas is. Ook bij de padvinderij probeert hij zijn geluk te vinden. Maar voetbal, dat is zijn echte passie. De meest ingewikkelde trucs oefent hij „tot in den treure“ waarbij ik mij vaak afvraag waar hij het geduld vandaan haalt. Jarenlang, zie ik hoe hij probeert „mee te doen“ met de veel oudere knapen op de camping, maar verder dan „op doel“ staan komt hij niet. Tot afgelopen zomer, hij wordt gekozen in het campingteam. Deze week is het echt zover. Hij speelt zijn eerste officiële  wedstrijd en ik ben daar natuurlijk bij. Terwijl we het sportterrein oplopen, ziet Ali hem al staan in een veel te grote zwarte broek en een fel geel shirt van de voetbal club HOC in Odoorn.

   

Zowel op de broek, als achterop het shirt prijkt met grote cijfers het nummer 14. Ik schiet vol en zie de eerste minuten geen kans om een scherpe foto te maken. Hij ziet me staan en tijdens de eerste helft rent hij zich werkelijk de longen uit zijn kleine lijf. Kijk, dan is opa trots en geen “jongeling” die mij daar vanaf kan brengen.

Hindeloopen 4

Gisteravond valt plotseling het besluit “We gaan maandag naar huis”. Allerlei overwegingen liggen hieraan ten grondslag, “het weer”, de camper moet nog schoon” en dergelijke. Het staat onomkeerbaar vast, het einde van ons camper seizoen komt in zicht. Maar laat ik duidelijk zijn, ik klaag niet! Want 8 maanden met haar onderweg, wie kan dat zeggen? Ik duid met “haar” natuurlijk op het campertje, want aan die andere “haar” zit ik 12 maanden vast. Maar nogmaals, ik klaag niet! Ook ga ik niet, al mijmerend, het hele camperjaar nog eens doornemen, daarvoor raad ik U, lezers en lezeressen, aan om op www.hermandevisser.nl alles nog eens rustig na te  lezen.

“Vertel Herman, hoe kom je zo’n trieste dag dan door?” hoor ik enkelen van jullie roepen. Wel, terwijl de zuidenwind straf over Hindeloopen staat en de Kite-surfers hoge sprongen maken, stappen wij op de fiets.

Maar het wordt niet zomaar een fietstocht, nee, het gaat vandaag, met deze stormachtige wind,  naar Koudum. De naam Koudum is waarschijnlijk afgeleid van col en widum, zodat de naam 'een hoog punt in een bos' zou kunnen betekenen. Tja, je bedenkt soms wat.

Onderweg naar Koudum ontdek ik een vreemd fenomeen, namelijk dit bankje waarbij je, hierop zittend, enkel naar het wuivende riet kan zitten kijken.

Verder ontdekt Ali een bord dat ergens naar verwijst, maar er geen pad naartoe is.

Het dorp zelf ademt een enorme rust uit, wat je ook zou kunnen vertalen naar dodelijk saai. Maar gelukkig komt daar verandering in als Ali opeens oog in oog komt te staan met haar evenbeeld van één jaar geleden.

In de plaatselijke haven, die overigens kortgeleden geheel is gerenoveerd, heerst eveneens een vredige rust. De enige levendigheid wordt geparodieerd door een meerkoet, die uitdagend door de haven heen en weer zwemt.

Zoals de trein staat te wachten op passagiers uit Molkwierum en Koudum, zo zal ik de komende maanden moeten wachten op het volgende jaar. Het volgend jaar, weer vol met plannen voor nieuwe bestemmingen.

Hindeloopen 3

We kunnen blijven oreren over het mooie weer en dat doe ik dan ook maar. De hele ochtend liggen we in het zonnetje te genieten. Maar Jikke wordt door hevige nostalgische gevoelens naar Stavoren getrokken, met als gevolg dat we rond één uur op de fiets zitten. Een straffe zuidenwind, die overigens warme lucht meevoert, maakt het een worsteling. Ha, ha, ha, dat denken jullie “Millennials” toch niet werkelijk he, want wij Babyboomers hebben natuurlijk een elektrisch ondersteunde fiets, dus met 2 vingers in de neus peddelen wij richting het vrouwtje.

Helemaal lyrisch worden de dames en heer door de mogelijkheid van het slapen in een wijnvat. Kijk, in zo’n vat slapen haalt het natuurlijk niet bij het leegdrinken daarvan, maar dit terzijde.

Al wandelend worden herinneringen opgehaald en in sommige gevallen gedeeld, want niet alles is geschikt om te delen, nietwaar?

De wandeling om Stavoren biedt ons een prachtig uitzicht over het IJsselmeer, waar juist een wedstrijd tussen platbodems wordt gehouden.

Ali maakt even een foto bij het Havenhoofd, waar we een biertje drinken. Vlak hiervoor heb ik mijn “Wieckse Witte” gekregen, met daarin, de door mij zo gehate citroen schijf. Uit “gremietigheid” katapulteer ik het schijfje weg. Precies in het oog van een jongeman, achter mij, aan de andere kant van het terras. Als ik mijn excuses aanbied houdt hij zich stoer, maar even later is hij zijn oog, op het toilet, aan het uitspoelen. De serveerster vindt het allemaal maar stoer, want ze raakt er niet over uitgepraat.

Hindeloopen 2

Vanmorgen, als ik wakker word, voel ik mij als een “uitgewrongen theedoek”. Kennelijk moet ik het gebruik van teveel peper, op mijn uitsmijter op het terras van “de Hinde”, nu bekopen. Mijn verzorgster waarschuwde mij al, maar kleine jongetjes moeten eerst een tik op de vingers krijgen, voordat ze willen luisteren. Dus ook het meelij gehalte is niet hoog en voordat ik het weet zit ik alweer op de fiets.

Workum heeft sinds 1399 stadsrechten en is daarmee een van de jongste Friese elf steden. In het begin bestond de stad uit niet meer dan een paar huizen langs de Wymerts, een gegraven water dat de haven met de Friese binnenmeren verbond.

Een deel van Workum is een beschermd dorpsgezicht, een van de beschermde stads- en dorpsgezichten in Friesland.

Toen in de 17de eeuw polders werden aangelegd, werden er ook veel molens gebouwd. Hiervoor werd grenen gebruikt dat door de Oostzeevaarders werd meegenomen.

We stallen onze fietsen naast de “oude Waag”, het oude Handelshuis. Links naast de waag moet, volgens overlevering, vroeger een bankje hebben gestaan, die dienst deed als zogenaamd “leugenbankje”.

In een etalage ontdek ik een prachtig bronzen beeldje waar ik op slag verliefd op word. Ik sta al een tijdje te kijken als de eigenaresse naar buiten komt. “Wat een prachtig beeldje heeft U daar”, zeg ik. “Ja, het is mooi he”, “Hoeveel kost het?” vraag ik en reken op rond de € 850,= “Dat zeg ik niet!” “Pardon?” en ik merk dat ik een beetje kriegel word. “Dan zegt U toch dat het te duur is” zegt ze, hopend op mijn begrip. “Kijk mevrouw, hier heb IK geen zin in of U zegt de prijs of ik loop nu weg” . Bijna fluisterend zegt ze “€ 700,=”.   Als ze dan ook nog met een voorbijgangster gaat staan praten, is mijn appetijt over.

De terugweg, door de polder, wordt een aangenaam ritje. Het zonnetje en de wind in de rug, wie wil dat nou niet?

 

Hindeloopen 1

De Friezen onder de lezers hadden het al begrepen, we staan in Hindeloopen, Hylpen op z’n Fries.

Het wonderlijke van dit stadje, want het heeft in 1225 stadsrechten gekregen, is dat het, terwijl het geen echte haven had, enkel een zogenaamde “rede” in de Zuiderzee, toch vroeger een grote rol als handelsplaats heeft gespeeld.

Via Koudum, want we doen even inkopen bij Poiesz, “Voor iedere beurs en iedere stand, kom naar Poiesz, op het Grootzand.” Zo werden de waren, in de jaren 50, van de eerste “Poiesz supermarkt” in Sneek toentertijd aangeprezen.

Nog even krijg ik de schrik van mijn leven als iemand de zogenaamde “Haaientanden” voor hem negeert en vlak voor mij de weg oprijdt, met een trailer en speedboot erachter aan. Wel zwaait hij nog even vrolijk naar mij, waardoor mijn boosheid snel verdwijnt.

Vanmiddag wandelen we nog even het stadje in en schuiven het sobere Hervormde Kerkje binnen.

Het bankje voor de ouderlingen wordt opgesierd door twee miniatuur zeilschepen, die vroeger werden gebruikt voor het vervoeren van de handelswaar.

De anderen duiken het museum in, terwijl ik probeer weer een beetje in mijn normale doen te komen. De gastvrouw, van het museum, geeft blijk van haar bezorgdheid en biedt mij een kopje cappuccino aan.  In museum Hindeloopen ga je terug in de geschiedenis van Hindeloopen, als voormalig Zuiderzeestadje. Bovendien krijg je op sfeervolle wijze informatie over de klederdracht, Hinderlooper schilderwerk en interieurs.

Ook aan de visserij, koopvaardij en de toenmalige haven wordt voldoende aandacht besteed. Als ze ook de anderen koffie en thee aanbiedt, bied ik haar aan even de afwas te doen. Even later sta ik in het kleine keukentje de koffiekopjes af te wassen.

Op het terras van restaurant “de Hinde” krijgen we bezoek van een trosje mussen. Want terwijl de klanten gevraagd wordt de beestjes niet te voeren, zit een oude dame uitgebreid haar broodje te delen met deze brutaaltjes.

Oudemirdum 3 “De Wigwam”

Op deze laatste, meteorologische, zomerdag laat de zomer zich nog even van haar beste kant zien. Het wordt zelfs warm en nodigt uit om naar het strand te gaan, tenminste, dat is het idee van Ali.

We komen terecht bij de “de Hege Gerzen” een paviljoen waar ik nog nooit ben geweest. Sterker nog ik had er, tot vandaag toe, nog nooit van gehoord. Maar gezien de foto, die daar aan de wand hangt, bestaat het al een aantal jaar.

Feit is, dat het uitzicht in 50 jaar wel ingrijpend is veranderd, gezien de enorme aanbouw van de massa aan windmolens.

Kennelijk raakt de natuur niet helemaal van slag, want even verderop verzamelen zich honderden vogels om de tocht naar naar het zuiden te aanvaarden.

Wij vervolgen onze tocht richting Sondel, want een ieder wil nog eens kijken bij de bunkers. Ik schijn de enige van deze possy te zijn, die hier nog nooit met een schoolreisje is geweest.

Vanaf de jaren zestig werd Sondel een recreatiecentrum: “Christelijk Vakantiecentrum Sondel”. Per jaar kwamen er gemiddeld zo´n 25.000 gasten. Met name scholen en groepen bezochten het kamp.

Op de plek van het vakantiekamp zijn nu bungalows geplaatst, die te huur zijn. Ik proef toch een beetje een teleurstelling bij sommigen van ons. Als we weer op weg zijn wordt er, vlak voor Wijckel, plotseling gekozen om “de steven te wenden” en rechtsomkeert te maken.

Door het Lyklema bosje en de Bremer Wildernis gaan we weer in de richting van Oudemirdum.

Nog even komen we in de verleiding om een bosje dahlia’s te knippen. Maar een vaasje met deze bloemen in een camper is vragen om problemen, hoewel 10 bloemen voor €1,= een koopje is.

Morgen zoeken we een plekje in Hylpen.

Oudemirdum 2 “De Wigwam”

Op deze Prinsjesdag, waar wij Babyboomers te horen krijgen, dat we er alweer niet in koopkracht op vooruit gaan, maken we toch even zo vrolijk een prachtige fietstocht.

Op onze fietstocht van gisteren werd er nog voorbij gegaan aan het Rijsterbos, waar ik in mijn jeugd menig uurtje doorbracht. Vandaag wordt dat ruimschoots goedgemaakt. We fietsen, vanuit Rijs, dwars door het Rijsterbos. Bij het tempeltje wordt even gestopt. (Voor de geschiedenis haters wordt het nu even doorbijten.)

De tempel werd in 1814 gebouwd als dank, dat de vrede in Europa was wedergekeerd. Napoleon was verbannen naar het eiland Elba. Maar hoe cynisch, bij een lancering van een V2, in 1944, ging er iets mis. De bom viel neer op de tempel, die in een ruïne veranderde. In 1945 werd het tempeltje herbouwd.  Mede door het gebruik van slecht materiaal  was het tempeltje In 1969 alweer rijp voor de sloop. Pas in 1977 kon de tempel weer herbouwd worden door vrijwillige 65-plussers.  Nu bevindt zich daar een plaquette, die informatie geeft over de V2-historie van het Rijsterbos.

Op naar het Mirnsterklif en als we daar aankomen loop ik mijn  ex collega met zijn geliefde tegen het welgevormde lijf. Snel worden de laatste roddels over onze gemeenschappelijke werkgever RTVNoord uitgewisseld, waar ook hij inmiddels een punt achter heeft gezet.

De rust hier aan het Mirnsterklif is oorverdovend. Het is bijna jammer als we weer moeten vertrekken en we het koffie+appelgebak aanbod weerstaan.

Bij Restaurant-Hotel Jans wordt het vlees zwak en komt het gebak op tafel. Ik mijmer wat voor mij heen en bedenk hoe wij vroeger, gewapend met een gulden, hier in de speeltuin gingen spelen.

Mijn moeder vertelde mij later wel eens, “Jonge, voor un guld’n waren we jimme de hele middag kwiet”. Vandaag is het voor de eerste keer in mijn leven dat ik hier een stap naar binnen zet, want vroeger werd het ijs buiten verkocht.

Je wordt ouder pappa en gelukkig hebben ze daar tegenwoordig ook een verkeersbord voor.

We rijden verkeerd, tenminste, niet de route die we wilden en komen daardoor terecht bij de vijver in de Elfenbergen. Ik weet nog dat hier zomeravonden de zogenaamde “Huwelijksmarkt” werd gehouden. Groepjes jongelui paradeerden dan rond de vijver, totdat je een leuk meisje tegenkwam. Maar concurrentie van “buiten het gebied”, werd niet getolereerd.

Oudemirdum 1 “De Wigwam”

Nog even terug naar gisteren, met dit prachtige plaatje. Want deze plek zal ik niet licht weer vergeten.

Hoe anders is het als er 50 jaar tussen zit, dan wil het geheugen nog wel eens spelletjes met je spelen. Na lang beraad wordt besloten om naar camping “de Wigwam” in Oudemirdum te gaan, want daar heb ik nog mooie herinneringen liggen. Verder zijn het mooie plekken, dat weten we nog van een paar jaar geleden. Als we bijna in Oudemirdum aankomen, moet zowel Ali als ik bekennen, dat we niet hier, maar in Bakhuizen op de “Wite Burch” hebben gestaan. Op de Wigwam staat een grote zuil met foto’s van 50 jaar geleden tot nu. Met een oude baas loop ik langs de foto’s en vertel hoe het vroeger was. Het huisje “Aida”, waar we ieder jaar met de familie Strampel verbleven, blijkt te zijn afgebrand, maar de “Nachtegaal” stond nooit hier, maar op “de Wite Burch”. Dat ik herinneringen uit Bakhuizen, naar hier toeschrijf, heb ik pas veel later in de gaten.

Mooi en vooral rustig is ons plekje op de Wigwam en eenmaal “te plak” komen de fietsen van de camper en gaat het “memorylanen” verder. Bijna niks herinner ik mij van vroeger en ook hier vermengt alles zich vanuit de herinnering in Bakhuizen.

“Kippenburg” overlapt al de memories hier aan voorafgaand, want dat bleef, voor mij, altijd heel geheimzinnig. Ik bedacht zelf altijd heel spannende verhalen over wat zich daarbinnen afspeelde.

Hoe vaak ik hier ook voorbij kwam, nooit durfde ik het van dichtbij  te bekijken. Dat Ali een foto van de achterkant heeft gemaakt is voor mij dan ook heel bijzonder.

Midden in het bos ontdekken we drie koeien met alle drie een andere egale kleur: grijs, rood en zwart.

Na deze intensieve fietstocht, met zovele indrukken, moeten sommigen van ons even een momentje voor zichzelf nemen.

Tja, soms vergen wij ouderen iets teveel van onszelf.