Oliva, camping Rio-Mar 6

Het is prachtig weer en prima om de gehele dag in de zon, naast de camper te liggen. Ali doet nog wat handwasjes, want stel je voor dat je de hele dag ‘niks’ doet. Dit Calvinistische gevoel krijgt om een uurtje of drie de overhand. “Kom we gaan nog een eindje fietsen”, net als ik uit de zon ben gekomen omdat het wel heel erg warm wordt en ik op bed in slaap ben gevallen.

We fietsen door de smalle straatjes, waar we gister ook met het busje naar Oliva doorheen zijn gescheurd. Het is hier uitgestorven, want alleen zomers worden deze appartementen verhuurd/bewoond. Hier lassen we even een pauze in voor het nemen van  de bloeiende Bougainville hier langs de straat.

Hier een voorbeeld van een manier van bouwen in Spanje. De afvoeren uit de diverse kamers storten we hier niet “in” het beton, we laten ze gewoon “onder” de vloer doorlopen. Dat je ze dan van onderen ziet mag geen probleem heten. Om eerlijk te zijn sta ik hier een tijdje naar te kijken, “dit kan toch niet waar zijn?”

 

Bij camping Ole hebben ze het wel op Duitsers. De begroeting is overduidelijk op hen gericht  en het uitzicht vanaf het restaurant-terras kan wedijveren met het uitzicht op onze camping Rio-Mar.

Bij Eurocamp ontdekken we de “autorescue” waar een aantal Nederlandse auto’s op staan. Kennelijk gestrand en klaar om weer naar huis gebracht te worden. Het kan ook zijn, dat mensen met hun camper naar Spanje reizen, om later hun auto te laten overbrengen, in plaats van een karretje achter de camper met een Smart erop.

Bij Eurocamp kun je met je camper in de duinen staan, dit kost je wel 3 euro per dag extra.

Terug bij de camper op Rio-Mar zijn  wij tevreden met ons plekje en kunnen we nu rustig aan de borrel.

Oliva, camping Rio-Mar 5

Vandaag gaat het naar de markt in Oliva, om 10 uur staat er een busje klaar om ons te vervoeren. De start van de tour is bij Rio-Mar en dan volgt een route langs alle campings op weg naar Oliva. De markt bestaat uit een langgerekte strook door het centrum van het stadje met links en rechts kraampjes.

Op de Markt in Oliva staat een stevige bries, wat voor een enkele kraamhouder een  probleem oplevert als zijn kraam dreigt weg te waaien.

Tijdens onze koffiepauze kiezen we ervoor binnen te gaan zitten en dat is een verstandige keus, want even later waaien de tafeltjes van het terras.

Het blijft vermakelijk om een grote groep dames in dezelfde bult van aanbiedingen te zien wroeten. “Liquidacion” is opheffingsuitverkoop en Rebajas (spreek uit als rebagas) is uitverkoop. Dit zijn de sleutelwoorden in winkels en het markt-gebeuren.

Bij grote Mercado’s als bijvoorbeeld Lidl, Aldi of Mercadona zitten steevast mensen te bedelen, zowel jong als oud proberen op deze manier hun dagelijkse kostje bij elkaar te sprokkelen.

Het is ongelijk verdeeld op deze wereld.

Denia, camping Los Patos

Ja, had je gedroomd! Vandaag gaat het naar Denia en Denia staat voor mij gelijk aan camping Los Patos, waarom?

Jaren geleden ontmoeten wij op een camping in Duitsland, nabij het Steinhudermeer, iemand in een Jeep. Deze oudere Duitser leefde compleet in deze Jeep. Ik vond dat zeer avontuurlijk en was dan ook heel nieuwsgierig naar ‘zijn verhaal’. Hij is gescheiden en zijn vrouw woont in het nabijgelegen dorp. Ook zijn zoon woont daar en daarom komt hij jaarlijks een paar weken op bezoek.

Een jaar later komen wij weer, tijdens een doorreis, op diezelfde camping aan het Steinhudermeer terecht. Als we er een tijdje staan zeg ik tegen Ali, “weet je wie ik eigenlijk wel in dit plaatje mis?”, “Die oude Duitser in zijn Jeep?” zegt ze zonder dralen. Nog geen uur later rijdt de oude heer, in zijn witte Jeep, de camping op en parkeert deze op ‘zijn plekje’. We raken in gesprek en hij vertelt over zijn reislust. s ’Winters zit hij in Zuid Afrika en woont hij in Youth-hostels een soort Jeugdherbergen. Hij stalt dan zijn Jeep en caravan bij een oudere dame in Denia , “die enige sponsoring nodig heeft”.  In het voorjaar zit hij dan weer  in Denia, Spanje en s ’zomers is hij, met z’n Jeep, een paar maanden hier in Duitsland. Omdat wij geïnteresseerd zijn in ‘Spanje in het voorjaar’ vragen wij hem honderduit over Denia en Los Patos.

Op deze wijze wordt “Denia” en Los Patos, in ieder geval voor mij, een soort “doel” een ‘bedevaart’ ‘the place to be’. Om heel eerlijk te zijn wordt een trip in Spanje alleen een middel om in Denia en Los Patos te komen. Op Google Maps bekijk ik meerdere malen hoe de camping er bij ligt. Met “Streetview” loop ik meerdere malen de weg langs de camping Los Patos af. Het wordt een soort obsessie.

Maar vandaag gaan we op de fiets vanuit Oliva naar het 16 km verderop liggende Denia op zoek naar camping Los Patos.

 

We zijn nog geen 750 meter van onze camping van Oliva vandaan, als ik in een tuin ‘de Jeep’ zie staan met een Duits kenteken. Koude rillingen, want het kan bijna niet anders dan dat dit de Jeep en caravan van…… we weten niet eens hoe de Duitser heet.

Dat de dame onbemiddeld is betwijfelen wij, want de villa ziet er zeer goed onderhouden uit. Bekomen van deze plotselinge ontmoeting fietsen we verder.

Als ik na ongeveer 3 km ook nog eens de weg van ‘Streetview’ ga herkennen, is de beer los, want hier in de buurt is Los Patos.

Als we de camping overfietsen overvalt mij een gevoel van afscheid, afscheid van een droom. De camping ziet er, om het populair te zeggen, niet uit. De plekken zijn klein, er is geen afscheiding, de toiletten zijn vies en het ligt pal aan een drukke weg. Onderweg naar Denia probeer ik een aantal beelden te verwerken. Denia is nog 17 km ver en is niet leuk meer. Zelfs een een prachtig park kan mij niet meer bekoren.

 

De enorme jachthaven maakt indruk, zeker als ik mijn bootje aan de overkant zie liggen.

Maar het onderhoud aan de antenne spreekt mij dan weer minder aan.

Dan toch maar een motorbootje.

Toch zijn er ook wel leuke appartementjes te koop in Denia,

dus laten we ons voorlichten bij een plaatselijke “agente de bienes raíces” (makelaar), hoewel het budgettair gezien een Los Patos verhaal wordt.

Wij staan nog steeds op camping Rio-Mar in Oliva en gaan daar nog niet weg, ook niet naar Los Patos in Denia, sterker nog, nooit niet.

Oliva, camping Rio-Mar 3

Het is zo’n dag, waarbij ik het vermoeden heb, dat iemand de zon heeft verstopt. Als er dan ook nog eens een Noordenwind staat blijft er van de 17 graden op de thermometer weinig meer over.

Ik denk dat Piet Paulusma dit als een ‘gevoelstemperatuur’ van 14 graden zou omschrijven.

Nadat je “Koffietijd” hebt gekeken, pak je een boek en kruip je weg in je favoriete hoekje. Bij ons is dat pakken van een boek eigenlijk een E-Reader, voor de digibeten onder ons, dit is een elektrisch apparaat waarbij je niet bladzijden omslaat maar met je vinger over een scherm veegt voor een nieuwe pagina. We hebben ongeveer 9.115 boeken bij ons, dus we kunnen even vooruit.

Op het einde van ons ‘straatje’ is een plekje vrij gekomen en geregeld komen er echtparen even kijken. Het plekje is wel leuk, alleen de weg ernaar toe is een beetje aan de smalle kant. Zeker als je over een grote camper beschikt is het indraaien kennelijk een hele toer. Een Frans echtpaar is nu voor de vierde keer aan het kijken, waarbij meneer steeds pasje voor pasje aan het beschrijven is hoe hij gaat rijden. Hij komt hierbij tot de ontdekking, dat onze schuinoverbuurman zijn parasolstander en een bloembak in de weg heeft staan. De Fransman vermoedt namelijk dat hij gebruik zal moeten maken van het stukje kunstgras van de Duitser. Van onze naaste buurman, ook Duitser, wordt verwacht dat hij even aan schuinoverbuurman mededeelt, dat zijn bloembak en parasolhouder dienen te verdwijnen. Schuinoverbuurman wacht alles rustig en gelaten af en laat alles zoals het is. Na twintig minuten zie ik het Franse echtpaar, op een andere plek, in conclaaf met  iemand anders. Hun camper staat blokkerend scheef geparkeerd en meneer is weer zijn route aan het uitmeten.

Ik krijg de opdracht schoenen aan te trekken, want we gaan wandelen.

De camping Rio-Mar ligt pal aan het strand en met een zogenaamd ‘plankier’ bereik je het strand. Ik stel me dit zomers voor: ligstoel mee, koelbox gevuld met tintelfrisse blikjes en genieten van alles wat er om je heen gebeurd.

Nu is het een eenzame visser die zijn avondmaal bij elkaar probeert te sprokkelen,

uit de aanstormende Middellandse zee. In de verte ligt Denia, maar daarover later meer.

Oliva, camping Rio-Mar 2

Gisteravond begint het te waaien en met windstoten van rond de 6 tot 7 bft. De luifels van de campers om ons heen maken klaaglijke geluiden. Gelukkig hebben wij ons luifeltje ingedraaid en de stoelen opgeruimd. Dit is zo’n camping waar mensen voor maanden hun spulletje hebben opgebouwd. Het is prachtig om te zien hoe alles in en aan elkaar is gebreid.

Let ook even op de foto links onder, daar is zelfs een zonnepaneel op de tent gemonteerd. De overbuurman, die overigens de gehele dag onze verrichtingen zit te volgen, heeft zijn tentje ook maar opgebroken. Op de vraag of hij naar huis gaat zegt hij, “Ja, uber 14 Tage”. De kneuterigheid op deze camping is werkelijk aandoenlijk.

De camping ligt 7 km ten zuiden van Oliva en vandaag gaan we het stadje bezoeken, want Ali haar leesbril is stuk, dus moet er even een “optico” naar kijken. Het waait nog steeds een halve storm en we hebben hem pal tegen. Maar de elektrische ondersteuning gaat op ‘hoog’, en we peddelen richting Oliva. Bij de vrouwelijke opticien wordt de bril gerepareerd en de onkosten zijn 1 euro.

We drinken een heerlijke espresso en nemen onze eerste gebakje op deze trip, het is tenslotte de 24e dus zijn er weer “enorme” bedragen op onze rekening bijgeschreven.

 

Prachtige appartementencomplexen zijn net op tijd gerealiseerd, terwijl even verderop het project jammerlijk is mislukt.

Of deze eigenaar heeft zijn pandje kunnen bouwen van de opbrengst bij het dobbelen, of hij/zij vindt het leven ook een gokje, getuige de dobbelstenen naast de ingang en op de balustrade langs het dakterras.

Wat het weer betreft wordt het hier nu ook een gokje, het betrekt en er dreigt regen.

Oliva, camping Rio-Mar

Als we van de camping vertrekken ontstaat er bij mij een lichte onzekerheid. We willen naar het Zuiden, maar we rijden naar het Noorden, richting Valencia. Als ik dan ook nog eens dezelfde rotonde tot 3 keer toe passeer, wordt het zelfvertrouwen er niet groter op. Het is diezelfde rotonde, waarvan ik gister een foto heb laten zien, met dat schattige bootje in het midden.

  

Onze voedsel voorraad is tot het minimum geslonken, dus is het zaak een Lidl op te zoeken. Ook onze  gasvoorraad is tot een kwart gedaald. Toch prettig dat we dat vanuit de camper kunnen uitlezen dankzij onze onvolprezen John van Douwes Garage. Dus ook een Repsol tankstation is “angesagt”. TomTom is gewillig, dus gaat het eerst naar een Lidl, ‘op de route’ en daarna volgt een route naar een Repsol tank, want daar hebben ze meestal LPG.

 

We komen weer iets zuidelijker, dus onze ‘Gerez stier’ oftewel sherry stier verschijnt weer op de toppen van de bergen.

Hier is duidelijk te zien, dat Spanje ook heeft te lijden onder de economische crisis. Twee in aanbouw zijnde aquaducten kunnen niet verder worden gebouwd en, zoals Ali het formuleert, “houden midden in het land op”.

Als we door het pittoreske Oliva rijden, bekruipt mij een soort van ‘engtegevoel’. De straatjes zijn smal, nauw, eng en krap. De overhangende balkons maken het er niet breder op. Als 2 vrachtwagens elkaar passeren houd ik mijn hart vast en hoop dat niemand even op zijn of haar balkonnetje aan het recreëren is. 

Dit wordt ons plekje voor de komende dagen, (stel ik mij voor) maar Ali kan natuurlijk heel andere ideeën hebben. En ja, we staan inderdaad een beetje dicht tegen die boom want als we alles op z’n plek hebben, zeg maar zo het nu staat, probeer ik even of we wel satelliet ontvangst hebben. Ik draai de schotel omhoog en word gealarmeerd door een vreemd ‘blikkerig’ geluid. Ik kijk door het luik omhoog en zie dat mijn schotel in gevecht is met een forse tak. Kreunend en steunend probeert het arme ding mij TV ontvangst te bezorgen. Het enige, dat ik kan doen, is deze exercitie onderbreken. Als we televisie willen zal de gehele camper verplaatst moeten worden. Luifel weer naar binnen, stoelen aan de kant, stroom er weer af en onder allerlei vriendelijke commentaren van onze buren verplaatsen we het geheel.

Valencia 7

Het waait hard, alsof een mistral over het dak van de camper raast. De satellietschotel staat gevaarlijk heen en weer te zwiepen en als Ali voor de zoveelste keer zegt dat ze het het ’eng’ vindt laat ik hem zakken. Gisteravond zagen we tijdens de weersverwachting, dat het in Zuid-Frankrijk hard zou gaan waaien, maar ik kan mij nauwelijks voorstellen dat die wind tot hier kan reiken. De kussenslopen vullen zich met de harde wind en hangen als ballonnen vrolijk aan de waslijn heen en weer te swingen. De zon schijnt en het is warm in de camper, maar zodra je een raam of deur open doet is het alsof een onzichtbare hand in één haal alle warmte eruit haalt. Hier op de kleine camping aan de Oostkust van Spanje, even ten zuiden van Valencia heerst een ware odyssee. Allerlei mensen om ons heen vertrekken, het wordt leger en leger om ons heen.

We trotseren de mistral en fietsen langs het strand richting Valencia.

 

Nu denk ik niet dat dit jacht ook, ondanks de mistral, is uitgevaren en hier haar Waterloo heeft gevonden, maar een sneu gezicht blijft het. Jaren geleden waren we, in Frankrijk, getuige van een dergelijke stranding, nu moeten we maar gissen naar de oorzaak. Van het bootje op de rechter foto vermoeden we dat deze tijdens de overstroming van de Rio Tuira midden op deze rotonde terecht is gekomen. Maar misschien gaat nu mijn fantasie met me op de loop.

Het is een prachtige fietstocht langs allerlei uitspanningen aan de zee. Ook de Spanjaarden genieten van deze winderige, maar prachtige zondag. Plotseling worden we geconfronteerd met het ‘ophouden’ van de weg. Een betonmuur verhindert ons door te rijden, dus omkeren is de enige optie.

We fietsen hier door de eens zo mooie buitenwijken van Valencia, de vervlogen grandeur spat van deze alleenstaande villa's, maar ook de verf  spat van deze villa’s,  die er nu vervallen en troosteloos bijstaan.

 

Ook op zondag moeten hier de tuinders aan het werk om hun artisjokken tot volledige wasdom te laten komen.

Wij allebeide denken terug aan de tijd, dat Ali dagelijks een kookboek van 365 recepten volgde, iedere dag weer en er een keer Artisjokken op het menu stonden. De volle 20 minuten hadden ze staan koken voor ze op het bord kwamen. Maar gaar waren ze nog steeds niet, de volgende 20 minuten koken volgden en dit ritueel werd verschillende keren herhaald…..Na uren gaven we het op en werden de Artisjokken terzijde geschoven.

De volgende ochtend hoorde ik van de kok, op de kazerne in Zuidlaren, dat we alleen het hart hadden kunnen eten en niet de gehele Artisjok.

Valencia 6

De Devesa-Albufera, het natuur reservaat, dat bestaat uit een enorm meer en daar om heen de rijstvelden. Ja inderdaad, rijstvelden verwacht je in Java, maar rijstvelden in Spanje? Een groot gedeelte van de Spaanse rijst wordt geteeld in de Albufera. Het schijnt echt zo te zijn. Je ziet er nu natuurlijk nog weinig van, want het duurt nog even voordat het boven het water uitkomt. Totale oppervlakte: 5880 Ha. Oppervlakte van het meer: 2837 Ha. Oppervlakte landelijk gebied: 850 Ha.

Alvorens we het natuurgebied in mogen, dienen we onze trompet in te leveren, ook bloemen plukken is niet toegestaan enzovoort….

Dreigende luchten bedreigen onze, tot nu toe, droge fietstocht maar het blijft genieten.

We zijn nog in dispuut over het type vogel dat Ali hier spot, maar we gaan het uitzoeken. Ik houd het op een kleine reiger.

De terugweg gaat door de duinen en pal langs de zee en heel even zie ik mezelf op de Middellandse zee richting Marseille zeilen.