De Opening

Er ligt een uitnodiging in de bus voor een kunstopening. De laatste tijd zijn de uitnodigingen meestal  digitaal. De uitnodiging gaat vaak  vergezeld van een PDF-file of een creatieve Word-file.

De uitnodiging is er nu eentje voor  de opening van een expositie in het CBK (Centrum Beeldende Kunst) van Groningen.

Het gaat om een opening van een expositie van een bevriende kunstenaar. Eigenlijk is het onze buurvrouw.

Lieve mensen, neem van mij aan dat openingen van deze orde  een waarlijk orgasme zijn, maar vooral van of voor diegene die deze openingen mogen voorzien van een toespraak.

Stel je deze ‘belangrijke’ figuur even voor. Hij of zij krijgt een uitnodiging om deze opening op te sieren met een toespraak. Dan stel je echt iets voor, nietwaar? Je doet dan ook erg je best om ‘iets’ van je toespraak te maken. Uren en uren zitten ze, in hun schaarse vrij tijd, te zwoegen op een welluidende toespraak. Natuurlijk moet het ook nog enige ‘inhoud’ hebben, dus komt het goed uit dat hij op een prachtige eindscriptie van een pas afgestudeerde kunst studente stuit. Met een beetje kopiëren en plakken, in jargon heet zoiets “Copy and Paste”, komt er een prachtige toespraak tot stand. Als hij het de volgende ochtend aan zijn vrouw laat lezen, steekt ze haar trots niet onder stoelen of banken.

Nu dient een ‘sprekert’ zich te realiseren: “Er bestaat een schrijftaal en een spreektaal.” Dit zijn twee tegenover elkaar gestelde en  enorm van elkaar verschillende vormen in onze taal. Als dan de uitgenodigde gast dit epistel vervolgens gaat voorlezen, kun je er gif op innemen dat het niet een lekker verhaaltje wordt. Komt nog bij dat het slachtoffer, want hij is in zijn eigen val gelopen, steeds vaker op het papier moet kijken, daarbij niet meer in de microfoon spreekt en hierdoor ook niet meer hoorbaar is in de zaal.

Gelukkig mogen we daarna de 53 verschillende kunstenaars, maar vooral, hun werk gaan bekijken. Rijen dik schuiven langs de diverse werken. Plotseling wordt de rij opgehouden door iets…  even verderop staat een dame uitgebreid te discussiëren…  De dame in kwestie ziet er uit als een ‘echte’ kunstenares. Zwaar aangezette wenkbrauwen, kort haar, met een ‘Pony’ die tot ver over haar ogen reikt. Bedenk daarbij aangezette koontjes en fel rode lippen en je hebt het prototype van een “kunstenaar”(es). Ik zoek naarstig naar haar ‘werk’ en ontdek een stoel. Weliswaar een stoel die op de kop is getekend, maar ik herken er echt een stoel in. Onder deze tekening ontdek ik een monitor, die een verspringend beeld vertoont van diezelfde stoel. Soms op z’n kant, soms rechtop etc. etc.

Na een lange wandeling langs alle 53 werken, belanden we heel erg in de buurt van de entertainment-band, die veel lawaai staat te maken, onder het mom van “wij maken muziek”.  De grappen die ze onderling maken, gaan volledig aan de ‘kunstkenners’ voorbij.

Als mijn gehoor een bijna beschadiging ondergaat, beleef ik het werk van onze geliefde buurvrouw. Gelukkig kennen we haar en dit werk in het bijzonder, want zo dicht bij een, zichzelf geweldig vindende band, is een pijnlijke ervaring. Deels door de muziek, deels door de bijna ‘verstoken’ plek die haar werk inneemt.

De beleving van kunst is een kunst.

Boodschappen

“Ben jij zo’n man die achter het karretje loopt tijdens het boodschappen doen?” vroeg een paar weken geleden een goede vriendin aan mij. Aan de toon en de uitdrukking op haar gezicht vermoedde ik, dat mijn antwoord wel eens een negatieve uitwerking zou kunnen hebben op mijn plaats in haar ranglijst van aantrekkelijk gevonden te worden. En welke man wil nou niet aantrekkelijk gevonden worden? Ik besloot het eerlijke antwoord te geven. “Jazeker, ik geniet daarvan” waarbij de uitdrukking op haar gezicht langzaam veranderde naar koel. “Ik kan ze niet uitstaan” was haar reactie. “Waarom vind je het leuk?”vroeg ze nog, om mij niet al te hard te kwetsen.

“Wel, het stelt mij in de gelegenheid en situatie mensen te observeren. Normaal heb ik nogal de neiging om mensen en vaak vrouwen ‘aan te gapen’ om dit  met een opmerking van Ali te verduidelijken. Achter zo’n kar wordt dat rondkijken legitiem. Ik had niet het idee, dat deze opmerking haar beeld van mij deed bijstellen.

Vanmiddag moest ik weer terug denken aan deze conversatie, terwijl we voor de ‘groente afdeling’ van de AH staan.

Ik sta wat om mij heen te kijken, als plotseling ‘mijn karretje’ uit zichzelf gaat bewegen. Als ik naar beneden kijk, zie ik een ‘vreemde hand’ aan mijn karretje trekken.  De vrouw staat voorover gebogen en met haar linkerhand zit ze tussen de groente te graaien. Kennelijk is ze op zoek naar een groente pakket met de meest verse datum. Haar rechterhand is bezig het karretje dichter naar zich toe te trekken, zonder daar ook maar een blik op te werpen. “Mevrouw, ME-VROUW dit is niet Uw karretje!” Ze richt zich op, kijkt mij vernietigend aan en beent naar haar karretje, dat een heel eind verderop staat. Ik krijg bij dit soort situaties steevast het gevoel dat er ergens een camera opgesteld staat.

Even later zie ik de vrouw bij de brood afdeling staan.

Ze is bezig een tang uit de houder te frunniken. Zo’n tang waarmee je, zonder er met de handen aan te zitten, een broodje of iets dergelijks uit de bak kan pakken om in een plastic zak te deponeren. Als ze eindelijk de tang te pakken heeft, probeert ze het onderste broodje uit de stapel te vissen. Als dat is gelukt laat ze het broodje in een plastic zakje glijden, dit allemaal met behulp van die tang. Ze legt het zakje in haar kar en maakt aanstalten verder te winkelen. Echter, ze pakt het zakje uit haar kar, pakt het broodje er met haar handen uit en gooit het weer in de bak. Vervolgens pakt ze opnieuw de tang, vist uit diezelfde bak een ander broodje en laat dat in haar plastic zakje vallen.

Schielijk kijk ik weer om mij heen, op zoek naar die camera.  Ik vind het ‘echt’ niet erg om achter de kar te lopen tijdens het boodschappen doen.

Langs de Moezel

Kent U het verhaal over die mensen, die een reisje langs de Moezel gingen maken?

Inderdaad ze gingen niet. Want is het zo, dat plannen gemaakt worden om ze ook weer te kunnen veranderen.

De camper werd weer opgeruimd de zomerkleding eruit- en de herfst en winterkleding weer uitgepakt. De herfstachtige buien verrasten ons al een aantal keer. Het werd zo nu en dan gevaarlijk mistig, maar vooral ook kouder. Bij ons beiden begon een knagend gevoel van………, ja wat eigenlijk? Het duiden van een dergelijk knagend gevoel is lastig, waar nog bij komt dat emoties van buitenaf invloed hebben op je gemoeds toestand. Zo krijg ik van mijn Cardioloog er “weer een jaar bij” wat zoiets betekent als, volgend jaar weer voor controle. Dan is daar een ‘Familiedag’ welke ook weer andere emoties losmaakt. “Weerom wilst dou altied fut?” zijn de woorden van mijn oudste broer, die steeds weer boven komen dwarrelen. Voorzichtig probeer ik Ali haar gevoel hierover te peilen “Wat vind je ervan als we niet weggaan?” vraag ik haar “Zulk mooi weer wordt het de komende tijd nou ook weer niet”.

Twee dagen later kunnen we elkaar lachend aankijken en roepen, “Lekker weer even een tijdje thuis!”

Nieuwe plannen worden er gemaakt, want als de auto uit de stalling komt, moet deze eerst voor de APK, maar we willen de camper ook nog laten repareren van de aanslag in Turkije. Ik gun mezelf de rust en centjes om in het notebook, waar ik altijd deze Blog op schrijf, een SSD (Solid State Drive) te plaatsen. De kleindochters zitten swingend aan tafel als we melden dat we ‘niet’ weggaan. Nu hadden deze dames al een ultimatum gesteld. “Als jullie nou eens 1 x een week per maand weggaan, dan is dat voor ons ook te overzien.” Tja, kleine meisjes worden ouder en wijzer.

Het is op dit moment lekker weer, het is droog en de zon schijnt. “Zullen we even een rondje meer?” vraagt Ali “Nou nee, ik wil even dit afmaken”

The First crack of being Home?

Het schoolplein

Regelmatig halen wij onze kleindochters uit school, zo ook op deze prachtige nazomer middag. Omdat het heerlijk weer is blijf ik lekker buiten op het bankje zitten. We zijn ruim op tijd, dus kan ik even genieten van de relatieve rust op het schoolpleintje. Aan een klimrek, even verderop, staat een hondje vastgebonden met een muilkorf om. Achter mij zitten, eveneens op het bankje, een aantal dames  dames te keuvelen, totdat het gesprek op het hondje komt. “Waarom draagt jouw hondje een muilkorf?” “Och in het verleden heeft ze wel eens kindertjes gebeten, vandaar”. Terwijl ze dit zegt staat ze op, loopt naar het hondje, verwijdert de muilkorf en maakt het hondje los, zodat het vrij kan rondrennen. Ik kijk om me heen of ik ergens een  verborgen camera kan ontdekken, want zo dadelijk komt het schooltje uit en dan? Bij de ingang van het pleintje komt een mevrouw aanwandelen met haar hondje aan de lijn, die ze vervolgens vastbind aan een haak op ruime afstand van het loslopende hondje. Vervolgens komt ze, zonder haar hondje, onze kant op en vraagt “van wie is dat hondje?”  De eigenaresse van het ‘loslopende’ hondje meldt zich. “Och, zou jij je hondje ook even vast kunnen maken, je weet maar nooit met al die kindertjes, zo dadelijk”. “Oh, maar mijn hondje is niet agressief hoor”. Na wat ik zoeven heb gehoord, weet ik het nu zeker, wij worden gefilmd! De moeder, die getuige was van het verwijderen van de muilkorf, kijkt verbijsterd om zich heen en onder het mompelen van “ach, daar is ze” rent ze de school in!

Het loslopende hondje geniet inmiddels van haar vrijheid en wacht geduldig tot de school uitkomt.

De de Visser Familiedag

“Gaast met?”  riep Hein, toen we een afspraak voor het met elkaar meerijden  naar de jaarlijkse familiedag probeerden te maken. Maar  toen hij aangaf de avond daarvoor naar ” De oudste broer,  Wibo en zijn vrouw Betty”  te willen gaan, moest ik toch even nadenken. Familiedagen ervaar ik vaak als een verplichting. Terwijl ik dit optik, realiseer ik mij terdege dat niet iedereen zich  deze ´luxe gedachte´ kan permitteren.

De de Visser familie blinken namelijk niet uit in het onderhouden van warme banden met elkaar. Totdat 2 vrouwen, natuurlijk vrouwen, zich daarover zorgen gingen maken. `moeten we het zover laten komen om elkaar alleen met ´overlijden´te ontmoeten? 

En naar aanleiding daarvan is deze traditie in het leven geroepen.

Natuurlijk komen `er allerlei emotionele gevoelens en conflicten, terecht of onterecht, in families voor. Het is de taak van een ieder van ons, anders gezegd, aan ons allen, zichzelf een plaats te geven in deze conflicten, of liever gezegd, gevoelens.

Oké, er is een mooiere foto van ons drieën, maar het is wel een foto van ons drieën.

Want eigenlijk ontbreekt er iemand, waar ik heel veel van heb gehouden, omdat hij een voorbeeld voor mij is geweest om je leven te leven in je eigen vrijheid.

Een familiedag maakt meer los dan alleen het samenzijn met diegene die er nog zijn.

Emo dag

I

In dichte mist, het KNMI spreekt over 50 meter zicht, rijden we richting Janny en Jan. Ondanks alles is het onderweg prachtig. Eenmaal van de A28 belanden we zo nu en dan in flarden mist die over de landerijen zweven. Ik kan me voorstellen dat in vroeger dagen er gesproken werd over “de witte wieven” en het ontzag dat de mensen er toentertijd voor hadden. Ze lijken je op sommige momenten vast te grijpen. Westerbork is overhoop gehaald en via allerlei omleidingen gloort de Boermaat voor ons op. Fietsen van de camper, want vanmiddag  gaat er gefietst worden.

Het wordt prachtig weer en zelfs te warm om een jas aan te trekken. Na een kilometer of 10 rond te hebben gereden naderen we Sterrenwacht Westerbork.

Maar in plaats daarvan  staan we plotseling op Herdenkings Kamp Westerbork.

 

Het overvalt je, het beklemt je en de verhalen op de verschillende borden snoeren je de mond.

Ieder blokje met een davidster vertegenwoordigt 1 mens.

Toch een beetje verward vervolgen we onze weg, ons realiserend dat in het begin van dit kamp de mensen, te voet vanaf Hooghalen , deze weg van 5 kilometer ook hebben moeten afleggen, voordat ze in het kamp aankwamen.

 

Het blijft warm en wel zozeer dat de Schotse Hooglanders verkoeling in de “dobbes” op de heide zoeken. Een prachtige fietstocht is het van ruim 35 kilometer, hoewel ik mij afvraag of Janny wel heeft genoten. Zij fiets de tocht, als enige, zonder elektrische ondersteuning. Na een heerlijk verkoelend biertje overeet ik me bijna aan een heerlijke maaltijd en wordt het tijd om, voordat de mist nog dikker wordt naar huis te rijden.

Op de deurmat vinden we een brief van mijn Cardioloog. Vrezend voor slecht bericht, maakt Ali hem voor mij open.

“De fietstest laat geen afwijkingen zien met name geen zuurstof tekort in het hart” luidt de eerste regel van de brief.

========== De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.==============

Gezondheids Perikelen van een oude man

Hadden we de maand september uitgekozen om allerlei afspraken te maken, met een beetje pech loopt zoiets geheel anders. Melde ik de vorige keer dat een fietstestuitslag roet in onze “Moezelfahrt” zou kunnen gooien, nu dreigt(de) een tandarts en mondhygiëniste  bezoek dat te doen. Deze laatste levert   een lijstje van gebreken aan mijn gebit bij de tandarts in.  Die gaat aan het werk en ontdekt een klusje wat iets meer tijd vergt. Nieuwe afspraak van maar liefst 70 minuten wordt mijn deel. “20 oktober meneer, is de eerste mogelijkheid”, zegt de bevallige assistente. Ik denk alleen, ‘daag “Moselfahrt” en probeer nog iets van, “kan het niet eerder?” Nee, dat kan niet.

Onderweg naar huis, met een verdoving nog in de mond die mij een slappe lip bezorgt, bedenk ik dat 3 weken wachten of 4 weken wachten, geen verschil maakt. Thuis besluit ik gelijk maar de afspraak te verzetten naar een paar weken later. Dat lukt die avond niet meer, dus wordt dat de volgende ochtend een eerste optie. Als ik wakker word en dat is al lekker vroeg, is het alsof de tandarts een boortje in mijn open liggende zenuw vergeten is. “Hiermee ga ik geen 2 weken in ons campertje zitten”, kreun ik tegen Ali. Want laten we wel wezen, wij mannen kunnen slecht tegen welk pijntje dan ook.

Ik kan diezelfde dag bij de tandarts terecht.

Een enorme spuit wordt een paar keer in mijn gehemelte gedrukt, waarbij de tandarts iedere keer meld, “dat dit wel even vervelend kan zijn”.  5 minuten wachtkamer en daarna 3 kwartier lang  met open mond mijn angst te bedwingen. Het schone T-shirt is inmiddels doorweekt. Eerst die stalen kroon verwijderen, daarna komen de wortelkanalen aan de beurt. 3 in getal, waarvan ik niet wist dat ik ze had. “Ja” vervolgt de tandarts na een half uurtje verwoed boren, pulken en spoelen. “het is wel even een geduldwerkje alles goed schoon te krijgen”

Op dit moment begint de verdoving zijn werking te verliezen, maar dat vang ik professioneel op met een geweldige Amerikaanse Bourbon.

3 november heb ik een afspraak van 70 minuten, inderdaad, ruimte voor een tripje “entlang der Mosel” .

Ai, vergeet ik even de uitslag van de “Fietstest”.