Zomer 2013 Dld 13

Dresden

Mocht in het komende verhaal enige devotie doorsijpelen, wijt dat dan aan ons bezoek aan de KreuzChorVesper kerkdienst, die zojuist is afgelopen, maar daarover straks meer.

Toe we gisteren Dresden binnenreden werden we een beetje angstig omdat ons campertje een Rode Umwelt sticker heeft en Dresden haar binnenstad heeft afgeschermd voor dit soort vervuilende voertuigen. Maar het is ongelooflijk, want we staan nu op 5 minuten lopen van de Frauenkirche, midden in die Altstadt.
 Na alle formaliteiten, staangeld, douche -wc sleutel en een stroomsleutel, kunnen we de Altstadt in en lopen direct tegen de Frauenkirche aan.

Even een stukje geschiedenis.
In de nacht van 13 op 14 februari 1945 werd door de Britten en Amerikanen een bombardement op Dresden uitgevoerd. Ruim 25.000 mensen verloren het leven en 75.000 woningen verdwenen van de kaart. De extreem hete vlammenzee veroorzaakte een die mensen de vlammen inzoog.
Ook vele historische gebouwen zijn met de grond gelijk gemaakt. Zo ook deze Frauenkirche, die weer in 'oude' glorie is hersteld en nu als symbool geldt voor saamhorigheid en vrijheid.
De kerk is weer opgebouwd, maar het moet gezegd, het is niet helemaal onze stijl. Laat ik het zo uitdrukken, het is nogal kitscherig opgebouwd. In 2005 is pas de herbouw tot stand gekomen.

Wat wel weer indruk maakt is de zgn. UnterKirche, waar oude brokstukken en fundamenten zijn geplaatst die bewaard zijn gebleven tijdens de verwoesting.
















Dit zijn niet de eerste of laatste verwoestingen

• In 1491 verwoest door een grote brand; (alles was toen nog van hout)
• In 1760 verwoest door een Pruisische kanonnenbeschieting tijdens de 7 jarige oorlog
• In 1849 door het onderdrukken van een opstand voor een grondwet , het Dresdener oproer
• In augustus 2002 teisterden overstromingen de stad, een gevolg van de overvloedige regenval in het stroomgebied van de Elbe en op 18 juni j.l. 2013 herhaalde zich dat.

We besluiten een Rundfahrt met een bus te maken en eerlijk is eerlijk, nog nooit was een commentaar tijdens zo'n rondrit zo, duidelijk, informatief en humorvol. Dat laatste wordt zeer op prijs gesteld door de oudere dames.

Het is onze tweede keer in Dresden en we slaan de Semperopera over omdat we daar toentertijd zijn rondgeleid en erg onder de indruk waren. We gaan de Dom bekijken. Ook deze is opnieuw opgebouwd.

Ali zal en moet een bezoek brengen aan een "outlet" winkel van Meissen porselein. Dit is met de hand beschildert porselein, vergelijkbaar met Fries Makkummer aardewerk. 

Let wel even op de prijsjes, links een suikerpotje, rechts een bonbon schaaltje.

Ik begrijp nu waarom ik vroeger nooit uit de suikerpot mocht snoepen, het potje was gewoon te duur.

Terug bij de camper komt een Luchtballon wel heel erg laag over, als er ook nog een volgauto aan komt scheuren en met de ballonvaarder begint te overleggen, merk ik dat er paniek is.

"Gaat ie landen?" vraag ik aan de volger, "Ja hij zal toch 'eens' moeten landen.

Ali maakt een prachtige reportage van de landing, die op een paar vierkante meter plaats vindt.

Let op de volger die zojuist een lint heeft opgevangen vanuit de ballon. Hiermee moet hij verhinderen dat de ballon in de bomen vliegt. Even later springt een passagier uit de mand om de grondvolger bij te staan.

Hierdoor vliegt de ballon weer een eind omhoog, spannend!!

Gezamenlijk proberen ze de ballon plat te trekken, wat uiteindelijk, na veel getrek en gezweet, zal lukken.

Vandaag,

gaan we een rondvaart maken. Volgens het kaartverkoopmeisje duurt het 2 uurtjes, maar wat ze vergeet te zeggen is, dat dat enkele reis is. 

Ali laat zich van haar sterkste kant zien, als we aankomen bij de boot staan er al ruim 600 mensen te wachten en aangezien Ali echt op het bovendek en buiten wil zitten bedenkt ze een truc. De truc lukt en we zitten aan een tafeltje, aan de reling, voor 3, met z'n tweeën. Bijna was er wel een nieuwe oorlog met Japan ontstaan, maar het is genieten.

De reis gaat naar Pillnitz 10 km verderop, waar een prachtig kasteel staat.

Ook onderweg komen we ogen tekort en worden er 148 foto's gemaakt.

De Loschwitz brucke oftewel "het blauwe wonder" is de enige brug die de oorlog heeft overleefd omdat 2 mannen uit Dresden, onafhankelijk van elkaar, de springladingen onklaar hebben gemaakt. Blauw wordt de brug genoemd omdat hij blauw geverfd is, maar dat is inmiddels 30 jaar geleden en grijs komt dichter in de buurt.

De ene villa na de andere volgt elkaar op en er zijn smeuïge verhalen over de voormalige eigenaren te vertellen. Zo is de ene villa van de uitvinder van de tandpasta, waar hij miljonair van is geworden. Een andere miljonair is de uitvinder van het Odol mondwater.

Wat we niet kunnen laten is om nog een bezoek te brengen aan de 

'Staatlichen Kunstsammlungen Dresden'.

Waar de Alte meisters hangen.

Je verwacht dan een hoop Italianen, Engelsen en dergelijke. We worden positief verrast als we Rembrandt, Frans Hals, Vermeer en Rubens in grote getale tegenkomen.

Wat ons dan weer niet verbaast is, dat we ook de Fam. Maler en zijn zoon Lucas Cranach der Alte en diens zoon, Lucas Cranach, tegenkomen. En vele, vele anderen.

Onderweg meldt Ali, dat we ook nog even naar de KreuzKirche gaan, waar een concert wordt gegeven door het beroemde

Dresdener Kreuzchor. Dit koor bestaat reeds 800 jaar en bestaat uit ca. 150 knapen in de leeftijd van 9 jaar tot 18 jaar, waarvan de helft in het aan de kerk behorende internaat zitten. Dit zgn 'KnabenChor" wordt gezien als het beste van de wereld.

 

Het koor treedt over de gehele wereld op en dat merken we als we 15 minuten voor aanvang van de dienst de kerk binnenkomen. De KreuzKirche is al afgeladen vol en we kunnen ons nog net ergens tussen zetten.

Een indrukwekkende dienst, ja want dat is het, een Vesperdienst. En dat merken we na afloop, als een deel van de kerkgangers, of zijn het concertgangers,  begint te applaudisseren. 

Een paar rijen verder zit een dame nijdig, steeds boos omkijkend, met haar tas zichzelf te kastijden en steeds op haar schoot te slaan.

Een vermoeiende, maar welbestede dag!

Zomer 2013 Dld 12

Om 8 uur word ik door de reisleidster uit mijn bed getrommeld, ze wil naar Torgau. Nu heb ik daar nog nooit van gehoord, laat staan iets over gelezen, dus ik draai mij nog eens lekker om. Nadat het toilet en de douche door haar met een bezoek zijn vereerd, moet ik er toch echt aan geloven.

Opstaan, wassen, ontbijten, plee legen, water tanken, want zo luidt de boodschap, “we gaan op een camperplek staan in Torgau". Ruim een uur later zijn we onderweg naar Torgau, 49 km verderop.

Allereerst maar even over de mooie, maar erg schuine camperplek aan de buitenzijde van de oude vestingmuur direct aan de Elbe. 

Trouwens, nu we weer terug zijn ligt een Cruise schip de “Clara Schumann" aan de kade en die speelt geen piano recital, maar heeft haar generatoren op volle kracht aan staan. Tot zover de rust.

Torgau

In 973 werd voor de eerste keer over Torgau gesproken, dus we kunnen spreken van een oud stadje.

Torgau is van oudsher een vestingstadje met de gebruikelijk bouw, zoals we dat b.v. kunnen zien in Bourtange.

We schrijven ons in voor een rondleiding door de stad en gebruiken een deel van de 1 ½ uur, voordat deze begint, om een bezoek te brengen aan de fabriek Villeroy & Boch. Dit is een fabriek die porselein vervaardigt. En 45 jaar geleden hebben wij ons servies Acapulca van deze fabrikant gekocht.

Nieuwsgierig als we zijn, willen we kijken of ons servies er nog is. Om kort te gaan, het is er nog wel maar in de serie “New Wave”. Hetzelfde motief in een modern jasje. We schaffen een espresso kop en schotel aan.

We begeven ons naar de rondleiding en precies als in Maagdenburg, krijgen wij een privé rondleiding van Kerstin Woigk. En deze Kerstin houdt zich niet in.

Een stroom van informatie rolt ze over ons uit waarvan de aanknopingspunten liggen in Maarten Luther die hier heeft gewoond en zijn vrouw en voormalig non Katharina von Bora, die hier is overleden. 

Een grappig detail is dat Katharina non was in het klooster van Torgau. Ze werd door Luther uit dit klooster bevrijd en later trouwde hij met haar.

De hofschilder Lucas Canach (der Alte) waarvan we verschillende schilderijen te bewonderen krijgen van diverse Saksische Fursten (Vorsten). 

Hadden we, tijdens onze eigen rondwandeling een bezoek aan de Churfurtliche GUARDIE, een museum over wapens en kleding van de Lijfwachten van de diverse Vorsten overgeslagen, Kerstin sleept ons door ditzelfde museum. Wij zien het als het uitsparen van de €5,-  tja, typisch Nederlands.

Dan de meer recente geschiedenis van Torgau.

In april 1945 hebben hier, op de "Elbe brucke" de Amerikanen en de Russen elkaar de hand geschud. Dat ging niet zonder slag of stoot.

 Het duurde een paar dagen voordat ze van elkaar in de gaten hadden dat het niet de vijand was, waar ze op schoten. De Duitsers hadden de brug al laten springen, dus even naar elkaar toe lopen was er niet bij.

Op het kruispunt staat een enorm Russisch standbeeld ter nagedachtenis aan deze roemrijke overwinning op het fascistische rijk.

In de stad is een grote foto tentoonstelling, die het verhaal van de 'ontmoeting' in beeld brengt.

Het was een lange en intensive, maar mooie dag.

En dat goed personeel zoeken van alle tijden is getuigd deze schreeuw om hulp.

Ik heb maar nagelaten de eigenaar te vragen of hij ontevreden was over zijn huidige personeel, want ze zaten constant, alle drie, op zijn lip.

Bis morgen.

Zomer 2013 Dld 11

Lutherstadt Wittenberg

We zijn er gister niet aan toe gekomen, maar dat gaan we vandaag rechtzetten.
Als een streep rijdt Ali door Wittenberg, met de kaart in de hand, zonder enige twijfel en met een hoog tempo staan we na ruim 5 km voor de
Hundertwasser's Schule. En het moet gezegd, het is een plaatje.
Ik heb in Maagdenburg al iets over Hundertwasser geschreven, maar er bleef nog een vraag voor mij open. Zijn vader was nl. Ernst Stowasser, dus heette Friedensreich ook Stowasser, hoe is hij aan die naam Hundertwasser gekomen?



Hundertwasser op 70 jarige leeftijd.



                                                             
                                     
 Al vragend leert men!  Toen hij, Stowasser, in 1949 ontdekte dat "sto" of "sta" in de Slavische talen "honderd" betekent, bedacht hij zijn pseudoniem Hundertwasser. De school, Het Maarten Luther Gymnasium is de enige school op de wereld, die naar het ontwerp van Friedensreich Hundertwasser is omgebouwd. De verbouwing is in 1955 als Project voor de EXPO 2000 opgenomen.
                     













Het moet welhaast voor de leerlingenr een bron van inspiratie zijn om in zo'n mooi gebouw te mogen studeren.

Op de terugreis naar het centrum plaatsen we onze fietsen in een zgn. Fahradbox, waarvan een stuk of 10 op een parkeerplaats, voor ieders gebruik, beschikbaar zijn.

                           Ze zijn een beetje krap, maar het gaat.

Al wandelend ontdekt Ali een doorgang naar een hofje waar de Mahlerschule van Lucas Cranach is. Er lopen nog studerende kinderen rond en je hoort allerlei verschillende talen. Ook heeft het hofje een kunst-werkplaats, een apotheek en een herberg.

Op het hofje staat een beeld van Lucas Cranach Der Alte





Ook hangt er een foto van een schilderij zoals het hofje eruit heeft gezien, enkele honderden jaren terug.

Zo ziet het er nu uit.

Op een gegeven moment raak ik in de war over de tijd waarin Lucas Cranach heeft geleefd en nu blijken er 2 Lucassen Cranach te zijn. Lucas Cranach Der Alte, waar ik het over heb gehad en zijn zoon Lucas Cranach de jongere.
En om het ingewikkeld te maken, werd Lucas Cranach Der Alte geboren als zoon van de schilder Hans Maler. Dus ook Lucas Maler heeft, op latere leeftijd, zijn naam veranderd in Cranach zijn geboorteplaats. Nu heet de geboorteplaats Kronach, wat toentertijd Cranach luidde.
Lees dit laatste stukje rustig nog eens een aantal keren door, mij heeft het een uur gekost om e.e.a. uit te zoeken.

Het blijft leuk werk, het maken van een blog.

Zomer 2013 Dld 10

Wittenberg

Inderdaad, dat Wittenberg, waar Maarten Luther zijn 95 stellingen op de kerkdeur spijkerde, daarom wordt het ook Lutherstadt Wittenberg genoemd.
Voor het eerst wordt de stad Wittenberg in de 12e eeuw genoemd.
De toevoeging 'Lutherstad' wordt pas vanaf 1922 gebruikt.

In de stad vind je veel aandacht voor Lucas Cranach, een plaatselijke apotheker en kunstschilder. Deze renaissance schilder heeft ook het wel meest beroemde schilderij van Martin Luther gemaakt, wat je eigenlijk overal ziet als het over Luther gaat.

 Verder zijn de Madonna onder de boom en Samson in gevecht met de leeuw bekend.

Vanaf de plek waar we staan, aan de overkant van de Elbe, hebben we een mooi uitzicht op de Allerheiligen slotkerk, die hoog boven alles uitprijkt.

           Jammer voor ons is deze Schlosskirche, wegens renovatie, gesloten.
Hier spijkerde Luther z'n 95 stellingen op de kerkdeur, het is niet te hopen dat ze de spijkergaten ook gaan opvullen met vloeibaar hout.





Luther preekte vaak in de 'Marien Kirche'. Men noemt deze kerk de "Moederkerk der Reformatie.


             



                Wat ook zeker de moeite waard is, is het 'Historische Rathaus'.

Morgen zoeken we het Luther Gymnasium van "Hundertwasser" op.

Zomer 2013 Dld 9

Aken a/d Elbe

Gisteren lekker rustig aangedaan, in mijn woorden een 'rustdag' ingelast.
Ik vind het n.l. heerlijk om, te kunnen zeggen, "Ook van nietsdoen, moet je soms uitrusten".
 Afgezien van een ritje naar de Lidl voor vers brood, hebben we ons vermaakt met lezen, luieren en niet te vergeten foto's maken van de passerende vaartuigen. Want alles wat wil drijven komt langs, tot aan zwembadjes aan toe. Alles laat zich stroomafwaarts richting Magdeburg meedrijven. Het lijkt Ali leuk om de diverse drijvende objecten te fotograferen.

Natuurlijk gaan er ook schepen stroomopwaarts, maar dat zijn vaak, op de beroepsvaart na, snelle speedboten, die als een streep de rivier opspuiten.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Badetz


Vandaag besluiten we om richting Badetz te gaan fietsen. We stappen op de Fahre die ons naar de overkant brengt.
Deze Fahre is een zgn. Gierfahre. Hij wordt n.l. voortbewogen door de stroming van de rivier. Aan een kabel, die verankerd ligt in de rivier laat men de pont naar de andere kant slingeren.
Het enige waar ze op moeten letten is het op tijd afremmen van de pont.

Het waait, maar hebben de wind in de rug, wat Ali de motiverende uitspraak ontlokt, "maar we moeten straks ook weer terug". Want zoals we dat vaak doen, op de ene oever heen en op de andere oever terug, gaat dat hier niet.

Als we een hele tijd in een groot bos rijden doemt er plotseling een vreemd ogend bouwwerk op, waarachter een treurig verhaal schuilt.

 De jonge prins Johan August begint in september 1704 het slot te bouwen voor zijn jonge vrouw, prinses Friederike von Sachsen, waar hij kort daar voor mee getrouwd is. Nog tijdens de bouw in mei 1709 overlijdt plotseling zijn jonge vrouw. Hierdoor is het verder bouwen van hun nieuwe onderkomen volslagen zinloos voor Johan August en laat hij, overmand door verdriet, de bouw stilleggen.
In 1725 geeft Johan August aan 'Baumeister' Johan  Christoph de opdracht het werk weer te hervatten. In 1738 is de bouw klaar, waarna August een paar jaar later sterft.
Er zijn geen directe erfgenamen, waardoor er een strijd ontstaat, tussen de verschillende steden, over het recht van erven. Hierdoor wordt het idyllische bouwwerk verwaarloosd en niet meer onderhouden.
Als later aan de de deelstaat een bijdrage wordt gevraagd, wordt dat afgewezen. Hierdoor is het lot van Friederikenberg bezegeld.
Alleen deze ingang pilaren getuigen nog van het bouwwerk en de heuvel, die de naam gaf aan deze Idylle.

In Steckby houden we halt bij de "RadFahrer-Kirche". Hier houden ze diensten voor de wielrijders die de Elbe Radweg fietsen. Maar aan het rooster te zien, zul je als wielrijder hier wel even tijd voor moeten uittrekken. 3 maal in de maand is er een dienst.

In de Domane Badetz nuttigen we de lunch, welke steeds vaker uitdraait op "tussen de middag eten" (oh, ik mag geen 'welke' meer gebruiken van Ali)

"Cappucino mit milch" bestellen we, omdat we cappucino met slagroom een crime vinden, wordt het koffie met melk EN slagroom. "Das machen wir immer so" . Ja, probeer daar maar eens iets tegenin te brengen.
En dat de schnitzel aan de ene kant zo bleek als een 'pasgeboren baby' is en aan de andere kant meer iets van de onderkant van mijn schoenzolen heeft, mag de pret niet drukken.

De terugweg is straf tegen de wind, zoals al fijntjes door Ali was opgemerkt  en ik dank 'onze lieve heer op mijn blote knieën' dat we fietsen met ondersteuning hebben en dan nog blijft het een hele klus.

"Je wordt ouder papa, geef het maar toe", zingt Peter Koelewijn.

Zomer 2013 Dld 8

Dessau

Op de fiets naar het 15 km stroomopwaarts liggende Dessau.



Historisch ingestelde mensen zullen zeggen, ha Dessau de geboorteplaats van Johan Willem Friso van Nassau.










Terwijl technici zullen zeggen, nee hier werden vroeger de Fokker vliegtuigen gebouwd.

Architecten zullen zeggen, ach nee hier staat het beroemde Bauhaus

 en kunstenaars roepen, Dessau daar woonden toch Paul KLee en Wassily Kadinsky in het beroemde Meisterhaus?

En ze hebben allemaal gelijk, geschiedenis, kunst, architectuur en WO II, het komt allemaal samen in Dessau.

De rit er naartoe is heftig en voert ons langs de flanken van de Elbe. Het blijft een gek idee om hier te fietsen, terwijl er 2 maanden hiervoor nog 2 meter water stond. Hier en daar is de kracht van het water nog duidelijk te zien.

De heftigheid bestaat eruit, dat sommige gedeelten onder het zand zitten en daardoor het fietsen lastig wordt. De bewegwijzering is ook nog niet weer geheel up to date. Maar hier en daar vragen levert vaak een enthousiast verhaal op "wie schon" het wel niet is gemaakt, dat pad vlak langs de Elbe.
Ik verdenk enkelen ervan dat ze eigenhandig hebben mee geholpen aan het weer begaanbaar maken van het pad.

Ook het centrum van Dessau is duidelijk in WO II gebombardeerd, want er staat weinig "oude" bebouwing meer.

Dan de kunst, ik weet niet of het Meisterhaus de scheppers van deze kunst hebben geïnspireerd, mijn smaak is het in ieder geval niet.

Ook als we het Meisterhaus betreden word ik lichtelijk onpasselijk, een penetrante geur of stank van Lisol beneemt mij de lust om verder te gaan.
Als we het pand ijlings verlaten komen we de echte kunstenaars tegen.

Gewapend met ezels en verfkwasten om een 'spetterende'show te verzorgen.

Vlak achter de camping staat een groot pakhuis met daarachter 2 enorme kranen, die de hele dag bezig zijn met het overzetten van containers en dergelijke. Het geluid duidt erop dat ze, zo nu en dan, een voorwerp uit de hoge kraan verliezen. Vanmorgen om 7 uur begon het feest en was het gedaan met onze nachtrust. Ik ga ervan uit, dat de economische malaise hun noopt om niet op zaterdag te werken, zodat wij op onze rustdag kunnen uitslapen.

                         En dan nog eentje voor onze dierenliefhebbers,

                                                  "wat voor beest is dit?"