Onderweg 41

Evora

30 april 2013.

Vandaag wordt koning Willem-Alexander geïnstalleerd en we gaan het allemaal  via de televisie volgen.

Jaren geleden, toen de eerste tekenen kwamen dat we zouden stoppen met de boot, wou ik graag een zgn. buscamper.
Dat zijn busjes, zoals de VW LT, een Opel Vivaro of een Fiat bus, die omgebouwd zijn tot camper en door hun formaat zeer handig in gebruik.
Sommigen hebben van zichzelf een verhoogd dak, maar soms hebben ze ook een opklapbaar dak. Wat ze allemaal gemeen hebben is de 'schuifdeur'.
Nu heb ik al eens in een commentaar gelezen dat dit soort camper een gruwel voor de mede camperaars zou zijn, vanwege diezelfde schuifdeur.
Toentertijd heb ik daar niet zoveel aandacht aan besteed, tot vannacht.
Vlak achter ons staat een Mercedes camper busje met daarin 2 volwassenen en 3 kinderen. Het aantal keren dat de schuifdeur open gaat en met een 'rot'klap weer wordt dicht gesodemieterd is niet te tellen. Maar dat het met een ongelooflijk lawaai gepaard gaat kan ik nu, uit de grond van mijn hart, bevestigen.

Vanavond natuurlijk de return Real Madrid - Borussia Dortmund.

Morgen gaan we Evora weer bekijken.

Onderweg 40

Odivelas - Evora

Vanochtend plotseling besloten om alsnog vandaag naar Evora te verhuizen, terwijl het in de bedoeling lag om te blijven tot na de koninklijke feestelijkheden.

Evora is een oud stadje, dat op de UNESCO-wereldcultuur erfgoedlijst staat en we kregen van Henk Ruhe het advies om zeker een kijkje te gaan nemen.

Onderweg betrekt het en wordt het steeds kouder. Als we bij een pompstation stoppen blijkt zelfs de pompbediende te klagen over de koude wind.

Maar ondanks dat blijft de omgeving prachtig, schitterende weilanden met veldbloemen.

Ook de Lidl in Evora wordt met een bezoekje vereerd voor de nodige boodschappen, zodat we een paar dagen vooruit kunnen.
Vanmiddag nog even met de bus Evora aan het verkennen geweest en het moet gezegd, het lijkt een heel klein stadje. Als we de Kathedraal ook vanmiddag doen zijn we klaar, maar die bewaren we voor woensdag.

Onderweg 38-39

Odivelas

Het blijft lastig om een fatsoenlijke Wifi verbinding te krijgen. We worden door de Nederlandse camping baas verwezen naar een restaurant 'even' verderop. Daar is, volgens zijn zeggen, sinds gister Wifi beschikbaar.
Na een forse wandeling, we lopen n.l. een gigantisch eind om, arriveren we bij  een compleet verlaten restaurant en bestellen een drankje. Nadat ik gevraagd heb om het password, wat ik in het onvervalst Portugees krijg, vind ik wel het router signaal, maar krijg totaal geen verbinding met Internet.
De baas wordt er bijgehaald en na een reset komt er mondjesmaat internet door.

Het is zaterdagavond gaan waaien, dat wil zeggen, het is gaan stormen en wij staan pal op de punt van het schiereiland en daarmee met de kop in de storm.
Het is zelfs moeilijk om de camper deur open te krijgen, dus besluiten we zondagochtend om te verhuizen en achter een gigantische Mimosa boom te kruipen. Het is hier heerlijk, maar de Mimosa bloemetjes vliegen ons om de oren. "Tja, dat wolkje voor de zon blijft, voor ons genieters, een probleem".

We ontdekken hier een prachtig mooi vogeltje en hebben ons laten vertellen dat dit een Ekster is, maar dan de Blauwe Ekster.

Het schijnt dat ze alleen hier nog voorkomen en in de buurt van Sevilla.

Nu waagt Ali dat te betwijfelen, want die heeft ze ook al in Valverde gezien in de buurt van Lagos.



Als de weergoden ons niet in de steek laten gaan we hier nog een paar heerlijke dagen tegen moet. Hoewel je de locals hier in zware trainingspakken met de capuchon op  ziet rondlopen, zitten wij in ons interlokje voor de camper.

                  Hier zit Ali, op ons vorige plekje, deze blog te redigeren.

Onderweg 37

Odivelas

Vanaf Fornalhas Novas zitten we op 60 km afstand in Canhestres op een camping met Nederlandse eigenaren aan een soort van stuwmeer.

Baragem de Odivelas. We hebben een plek uit duizenden.

En er bestaat weinig kans dat er zich anderen bij ons in de buurt nestelen.

De weg ernaar toe is alsof je door een natuurpark rijdt, nauwelijks tegenliggers, hoewel dat ook een beetje problematisch zou worden, zo smal is het bij momenten. Marokkaanse tijden herleven weer in de camper en ik mag niet harder dan 55 km/u

Boven ons hoofd , in een enorme beukenboom, vertoeven de meest exotische vogels, maar sinds ik mijn foto toestel klaar heb liggen, heeft zich nog geen enkele vogel meer gemeld.
Wel horen we de geluiden van een Wielewaal, Koekoek en een Uil en andere soorten, die we niet thuis kunnen brengen.

Het ligt in de bedoeling, dat we hier tot na de Koningsdag feestelijkheden blijven. 

Onderweg 36

Fornalhas Novas

25 april - Dia da Liberdade
Nationale feestdag ter herinnering aan de omwenteling in 1974 (de Anjerrevolutie)

Beste lezers, mochten jullie overwegen je oude dag in Portugal door te brengen dan weten wij een prachtig voorbeeld van hoe je zoiets inricht.

Je koopt een huisje, zoals hier staat afgebeeld, ergens in het warme deel van Portugal. Vaak is dat iets meer het binnenland in.

Je knapt het op en begint daarna met het aanleggen van een vijvertje. Maak de vijver wel zo groot dat je er met gemak in kan zwemmen.

Rechtsachter zie je een zonnepaneel waarmee je elektriciteit maakt en dat lever je terug aan het Portugese net.

Verder leg je een moestuin aan, waarmee je redelijk zelfvoorzienend aan je groenten kan komen en houd je een paar kippen.

                                             Zie hier, je Idylle ligt klaar.

Met de hartverwarmende ontvangst door Henk en Liesbeth Ruhe krijgt de uitdrukking "mi casa su casa" een waardevolle invulling.

Ik mag getuige zijn van 2 mensen die warme herinneringen ophalen aan een gezamenlijk verleden. Zeker tijdens de avondmaaltijd, in de overdekte tuin, komen de verhalen los. "Hoe is het eigenlijk met...." en "Weet je nog toen...." klinken regelmatig en na deze inleiding volgt er vaak een kleurrijke bloemlezing waarin beide een rol hebben gespeeld.

Ook de geschiedenis van het huis komt langs, zoals de rol van het Café, dat nu een apart deel is van het woonhuis. Dit deel kan apart gebruikt worden en heeft een woon-/slaap- en badkamer en een eigen ingang.

De bank, waarop nog steeds oud café bezoekers even een sigaretje roken en vervolgens de peuk in de bloembak deponeren. Liesbeth heeft er onderhand een asbak neergezet, wat misschien haar plant zal helpen overleven.

De voormalige toiletten van het café,  waarin nu de postbussen van het dorp een plek hebben gevonden. Kortom, het bezoek aan Henk en Liesbeth was veel te kort en vraagt zeker om een herhaling.

                                          Henk in zijn dagelijkse tenue.

Onderweg 35

Vila Nova de Milfontes

Vandaag gaan we het hebben over de flora, hier in dit gebied.
Zo vlak aan de oceaan is dit een Natuurpark, waarvan deze camping ook deel uitmaakt. Nu kan ik er van alles over vertellen, maar beelden spreken meer dan woorden, dus hebben we een paar foto's van de bloemen die wij, tijdens een wandeling, zijn tegen gekomen.

 




Het zijn n.l. 25 verschillende bloemsoorten die we gespot hebben in een klein gebied, dat we binnen 2 uur hebben kunnen lopen.

Het gebied is het Zuidwestelijke deel van Portugal en heet Serra do Cercal.
Tijdens de wandeling ontdekt ik in mijn onschuld nog meer mooie plantjes, maar Ali vindt dit mooi genoeg en roept, "dat is een struik en die doen niet mee". Zoals het zo vaak gaat, leg ik mij daar bij neer, enerzijds omdat ik geen enkel verstand heb van bloemen en anderzijds, zo liggen de verhoudingen.

 

Morgen gaan we richting Fornalhas Novas, waar Henk Ruhe zijn domicilie heeft. Het is een kleine 40 km van Vila Nova de Milfontes waar hij eerst heeft gewoond.

Onderweg 34

Vila Nova de Milfontes

Na het ontbijt wordt het tijd om de voorraden aan te vullen, want op deze camping is brood te bestellen, maar verder helemaal niks, nada, niente. Dus gaat het richting Odemira waar diverse supermarkten schijnen te zijn.
Nou, dat valt tegen dus wordt de rit verlengt richting de dichtstbijzijnde Aldi. Lang leve TomTom, want die is toch weer een 23 kilometer verderop.

Onderweg wil Ali toch eindelijk wel eens een ooievaar op de kiek hebben.
Maar dan op de manier waarop ze nestelen en broeden. Er kan geen elektriciteitspaal zijn, of er zit wel een ooievaarsnest op.

 In het begin, als we dit verschijnsel zien, zit op bijna iedere paal een ooievaar.  Als je dat dan in eerste instantie niet ziet, omdat de palen ver in het land staan lijkt het alsof er een vreemdsoortige soort paal in het veld staat.
Het schijnt zo ernstig te zijn dat nu veel palen voorzien zijn van een soort kam met stalen punten, zodat het nestelen niet meer mogelijk is.

O ja de zonsondergang, waar we gister op hoopten is gelukt, kijk en geniet.

Morgen wordt weer een dag van luieren, als het me gegund wordt........ ;-)

Onderweg 33

Vila Nova de Milfontes

We zijn inmiddels weer een beetje van de schrik bekomen en genieten van de rust hier op de camping Sitava.
De verzekeraar in Nederland is inmiddels van het voorval op de hoogte gebracht en meldt dat we na thuiskomst in juni maar even een schadeformulier moeten opsturen.

Wij hebben de modus dus weer op genieten gezet, genieten van de omgeving, genieten van het weer en genieten van de mensen die we ontmoeten.

Een Zwitsers stel komt een paar weken geleden pal naast ons op een camping staan. Een oudere heer met een veel jongere vrouw, is onze inschatting.
Hij maakt al meteen een charmante opmerking naar Ali als jongere vrouw met een oudere heer en het ijs is gebroken. Later blijkt dat het stel 'beide' 70 jaar oud is en al ruim 50 jaar bij elkaar zijn.

We zijn ze nu al een paar keer, op diverse plekken, tegengekomen en steeds zijn de gesprekken meer dan oppervlakkig. De laatste keer zien we haar over een camping in de buurt van Lagos dwalen. Zelfs in mijn djellaba herkent ze mij en krijgen we te horen dat ze boven op de berg, achter deze camping, een huisje gaan kopen. 

Het zijn leuke en dierbare ontmoetingen, zelfs als je elkaar voor de 2e keer ontmoet maar dan op een politie bureau, om aangifte te doen. Ook deze Fransman is heel relaxed, ondanks de vervelende omstandigheden.

Vanmiddag naar het strand, hier achter de camping. Het zgn. 'achterhek' is gedurende deze rustige periode om de 2 uur een paar minuten open. Er komt dan iemand van de camping om de poort te openen. Wij hebben dus 2 uur of 4 uur of 6 etc. om naar het strand te gaan.

En het pad ernaar toe is alleen al de wandeling van ruim 10 minuten waard.

Eenmaal aangekomen lijkt het wel of dit een soort privé strand voor ons is.
Afgezien van een Italiaans stel, dat in dikke kleren over het strand wandelt, is er werkelijk niemand en we wanen ons een soort Robinson Crusoé , maar wie dan Vrijdag speelt is nog even onduidelijk.

We discussiëren nog een tijdje over de rolverdeling en dalen ondertussen de steile rotsen af, gelukkig lopen we via een zandpad naar beneden.
Eenmaal aangekomen en geloof me, het is steil, heel steil, vinden we een prachtige plek om in de zon te gaan liggen bakken.

Achter ons is een smalle doorgang waardoor je op een ander strandje kan komen.

Vak bij ons beukt de zee op de rotsen en het is een magnifiek gehoor.
Een Nederlander, die zich ook op de camping heeft gemeld omschrijft het als,
"een Boeing 747 die aan het landen is". Maar dat is niet echt romantisch.

Vanavond hopen wij op eenzelfde prachtige zonsondergang als gisteravond.

Morgen, met de camper, boodschappen doen in het naburige dorp.

Onderweg 31_32

Sagres - Vila Nova de Milfontes

Zaterdag een heerlijk rustige dag die begon met een rustig ontbijtje buiten de camper. Om 9 uur was het al 21 graden.
Opeens begint onze Duitse buurman te rijden, maar het gaat enkel om een paar meter. Kennelijk vindt hij zijn eigen privé toch ook wel belangrijk. Hij kan op deze manier ook voor zijn eigen camper zitten, zonder dat zijn deur in de war raakt met Ali haar stoelleuning.

Na het ontbijt een wandeling naar de Alisuper, die ietsje dichterbij is dan die van gisteren. Tjonge, ze weten hier wel van prijzen, dit zijn Nederlandse prijzen. Verder een heerlijk rustige dag, waarbij Ali te lang in de zon blijft zitten en haar benen dreigen te verbranden. Met andere woorden een heerlijke lome zaterdag die natuurlijk opgevolgd gaat worden met een heerlijk slome zondag, denken we.....

Midden in de nacht een enorme knal tegen onze camper. Ik hoor stemmen en lachen en een 2e knal tegen de camper.
Zonder me te bedenken spring ik uit bed en vlieg naar buiten. Ik zie nog net een knaap over de hoger gelegen weg de benen nemen. Opeens bedenk ik mij dat een achtervolging zonder broek aan weinig indruk zal maken en de hilariteit alleen maar zal verhogen.
Ik loop om de camper en kan niet direct schade ontdekken en ga weer op bed.
Een half uur later hoor ik weer allerlei stemmen en tegelijkertijd hoor ik weer stenen achter en naast onze camper in het zand spatten. Alvorens ik de camper uit kan komen, nu met broek aan, zijn ze alweer verdwenen.

De volgende ochtend ontdekken we de schade die de knapen hebben veroorzaakt en schrikken.

De deuk is dwars door het aluminium gegaan en de kans bestaat dat er nu vocht in de houten panelen kan komen en verdere problemen kan veroorzaken.

De 2e klap moet een enorme kei zijn geweest, want deze maakt een afdruk die gigantisch is. Je moet er niet aan denken dat die op het plastic raam terecht was gekomen.

Er blijken meer slachtoffers te zijn, van deze vandalen, en er ontstaat een levendige discussie, waaruit blijkt dat een aantal camperaars s 'nachts al is verhuisd naar een veiliger plek.
Als we een paar uur later in het volgende dorp bij de politie aankomen om aangifte te doen, ontmoeten we een ander slachtoffer.

We mogen bij de politie ons verhaal doen, waarbij de vorige aangever het verhaal al uitgebreid heeft gedaan en ons dat een hoop tijd scheelt. Ook kent de politie agent het plaats delict op z'n duimpje.
De gemaakte foto's ondersteunen het verhaal en we krijgen een proces verbaal mee voor de verzekering.

Wat ons verbaast is de sobere inrichting van het politiebureau, waar een Maria natuurlijk niet mag ontbreken.

Let ook even op de afgebladderde muur achter de verbalisant.

Overigens worden we allervriendelijkst geholpen door deze agent.

We staan nu op een camping in Vila Nova de Milfontes.

Stel je even een camping voor in een groot natuurgebied waar honderden caravans staan opgesteld, waar niemand in zit. Ook op de parkeerplaats staan nog eens vele 10 tallen caravans op hun eigenaar te wachten.

We blijven hier een paar dagen alvorens we naar Henk Ruhe gaan in 

Fornalhas Novas een kleine 40 kilometer hier vandaan